ویکی شیعه:Featured articles/2024/37
خطبه طالوتیه از خطبه‌های امام علی(ع) پس از رحلت پیامبر(ص) که مردم را به دلیل سستی در حمایت از خود در ماجرای غصب خلافت سرزنش می‌کند و نسبت به عواقب این کاهلی هشدار می‌دهد. امام در این خطبه اشاره می‌کند که اگر یارانی به اندازه اصحاب طالوت داشت، مردم را از راه انحرافی که دچار آن شده‌اند، نجات می‌داد. امام علی(ع) در این خطبه ضمن تبیین برخی از صفات خداوند و اعلام برتری دین اسلام بر دیگر ادیان، خود را وصی پیامبر(ص) معرفی می‌کند که به مردم دستور داده شده از او پیروی کنند. امام علی(ع) در این خطبه عاقبت‌به‌خیری و دستیابی به نعمت‌های دنیوی و اخروی را از ثمرات پیروی از اهل‌بیت(ع) برمی‌شمارد. در مقابل، دچار ظلمت‌شدن، بسته‌شدن راه علم و اختلاف میان مردم را از عواقب دور شدن از اهل‌بیت(ع) می‌داند. کُلینی این خطبه را در کتاب خود الکافی به نقل از ابن‌تیهان آورده است. به نظر علامه مجلسی، خطبه طالوتیه اگرچه به لحاظ معیارهای علم رجال، حدیث ضعیفی است، ولی به دلیل بلاغت و فصاحت موجود در آن، می‌توان آن را به امام علی(ع) نسبت داد. بر اساس روایت ابن‌تیهان، پس از اتمام ایراد خطبه طالوتیه و خروج امام علی(ع) از مسجد، ۳۶۰ نفر هنگام شب با او بیعت کردند که تا پای جان برای احقاق حق او استقامت ورزند. امام به آنها فرمود که فردا صبح همگی با سرهای تراشیده در مکانی به نام احجارالزیت در اطراف مدینه حاضر شوند، ولی از آن تعداد فقط ابوذر، مقداد، حُذیفه بن یمان، عمار یاسر و سلمان در وعده‌گاه حاضر شدند. به گفته راوی، امام چون وضعیت را چنین دید از رفتار مردم به درگاه خدا شکایت برد و تأکید کرد که به‌خاطر سفارش پیامبر(ص)، بر این رفتار مسلمانان، صبر خواهد کرد.
دیگر مقالات منتخب: امام علی در اشعار فارسی – نهضت تنباکو – اصل علیت