ویکی شیعه:Featured articles/2024/12
شفاعت از باورهای مشترک مسلمانان است که به واسطه‌گری نزد خدا برای بخشش دیگران اشاره دارد. البته عالمان مسلمان در معنای شفاعت و محدوده آن اختلاف‌نظر دارند. امامیه، مُرجئه و اشاعره بر این باورند که شفاعت شامل مرتکبان کبیره نیز می‌شود. البته از نظر امامیه فقط کسانی مشمول شفاعت می‌شوند که خدا از دینشان راضی باشد. در مقابل، گروه‌هایی همچون معتزله و زیدیه بر این باورند که شفاعت به‌معنای زیادی ثواب و جلب منفعت است و فقط به توبه‌کنندگان و مطیعان اختصاص دارد. عالمان مسلمان اتفاق‌نظر دارند که پیامبر(ص) از شفاعت‌کنندگان است. امامیه، امامان معصوم(ع) را نیز از شفاعت‌کنندگان می‌دانند. عالمان مسلمان همچنین با استناد به روایاتی که در منابع روایی شیعه و اهل‌سنت نقل شده، پیامبران، عالمان دین، شهداء، مؤمنان و حافظان قرآن را از شفاعت‌کنندگان برشمرده‌اند. برخی از وهابیان شفاعت پیامبر را فقط به زمان حیات وی محدود کرده‌اند. این دیدگاه مورد اعتراض سایر عالمان مسلمان قرار گرفته است. عالمان مسلمان اتفاق‌نظر دارند که شفاعتِ شفاعت‌کنندگان شامل کافر و مشرک نمی‌شود. همچنین در برخی روایات از امامان شیعه آمده است کسی که نماز را سبک بشمارد، غلوکنندگان در دین و پادشاهان ستمگر از شفاعت شفاعت‌کنندگان محرومند.