عامُ الحُزْن یا سال غم و اندوه، بر اساس نقل مشهور دهمین سال بعثت است[۱] که در آن حضرت خدیجه(ع) همسر پیامبر(ص) و ابوطالب عموی پیامبر(ص) وفات یافتند.[یادداشت ۱] نام‌گذاری این سال به عام الحزن به پیامبر(ص) نسبت داده شده که بیانگر جایگاه و مقام این دو شخصیت در نزد ایشان است. در این سال قبل از وفات خدیجه و ابوطالب، محاصره مسلمانان در شعب ابی طالب پایان یافته بود.[۲][یادداشت ۲] میان مورخین در روز و ماه وفات این دو شخصیت و نیز فاصلۀ زمانی بین وفات آن‌ها و تقدم و تأخر روز وفاتشان اختلاف وجود دارد؛ در منابع روایی و تاریخی از سه روز متفاوت به عنوان تاریخ وفات ابوطالب یاد شده است:
درباره وفات حضرت خدیجه نیز چند تاریخ ذکر شده است:
- سه روز پس از تاریخ وفات ابوطالب[۶]
- ۳۰ روز پس از وفات ابوطالب[۷]
- ۳۵ روز پس از درگذشت ابوطالب[۸]
- ۵۵ روز پس از زمان وفات ابوطالب.
عده‌ای نیز وفات ابوطالب را پس از وفات خدیجه(س) دانسته‌اند.
پانویس
- ↑ مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۴۵؛ دیار بکری، تاریخ الخمیس، بیروت، ج۱، ص۳۰۱.
- ↑ مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۴۵.
- ↑ دیار بکری، تاریخ الخمیس، بیروت، ج۱، ص۲۹۹.
- ↑ ابن‌جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۷.
- ↑ شیخ مفید، مسار الشیعه، ۱۴۱۳ق، ص۲۲-۲۳.
- ↑ بلاذری، انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۲۳۶.
- ↑ مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۴۵.
- ↑ ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۱۶۴.
یادداشت
منابع
- ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبد القادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
- ابن‌سعد، محمدبنسعد، الطبقات الکبری، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۸ق.
- بلاذری، احمدبن یحیی، انساب الاشراف، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۷ق.
- دیار بکری، شیخ حسین، تاریخ الخمیس فی أحوال انفس النفیس، بیروت، دارصادر.
- شیخ مفید، مسار الشیعه فی مختصر تواریخ الشریعه، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.
- مقریزی، تقی‌الدین، إمتاع الأسماع به ما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة و امتاع، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۲۰ق.