ویکی شیعه:Featured articles/2024/28
سیاه‌پوشی پوشیدن لباس سیاه و سیاه‌پوش کردن اماکن است که به نشانه عزاداری صورت می‌گیرد. در میان شیعیان این فرهنگ از صدر اسلام امری رایج بوده است. شواهد مختلفی در روایات معصومان مبنی بر تأیید این سنت وجود دارد. فقهای شیعه از این جهت که سیاه‌پوشی برای عزاداری بزرگان دین مصداق تعظیم شعائر است، آن را مستحب دانسته‌اند. آنان کراهت پوشیدن لباس سیاه را که در برخی روایات وجود دارد مربوط به غیر عزاداری می‌دانند. فقهایی چون سید جعفر طباطبایی حائری، سید حسن صدر و میرزا جواد تبریزی در اثبات استحباب سیاه پوشیدن در سوگواری بزرگان دین آثار مستقلی نگاشته‌اند. لباس سیاه به عنوان نماد بنی‌عباس نیز محسوب می‌شود. گروهی از تاریخ‌دانان، گرایش بنی‌عباس به عَلَم و لباس سیاه را به‌جهت نشانه قیام برای انتقام مصائب واردشده به اهل‌بیت(ع) در دوران بنی‌امیه می‌دانند که با هدف همراه‌کردن محبان و شیعیان امامان(ع) با خود صورت گرفت. برخی علت صدور روایات در نهی سیاه‌پوشی از جانب ائمه را جلوگیری از سوءاستفاده بنی‌عباس دانسته‌اند. در آغاز ایام عزاداری، مراسمی با عنوان سیاه‌پوشان برگزار می‌گردد که عزاداران طبق تشریفات خاصی لباس عزا بر تن می‌کنند و در و دیوار اماکنی چون مساجد، امام‌زاده‌ها، تکایا و حسینیه‌ها را سیاه‌پوش می‌کنند. در برخی شهرهای آذربایجان نیز آیینی با عنوان یقه‌بندان در ۱۲ محرم برگزار می‌شود و طی آن پیرغلامان و بزرگان جلسه، در حرکتی نمادین، دکمه‌های یقه عزاداران را که به نشانه فرد عزادار باز شده بود، می‌بندند.
دیگر مقالات منتخب: اسلام – سید نعمت‌الله جزایری – دعای افتتاح