ویکی شیعه:Featured articles/2024/24
توسل واسطه‌قراردادن شخص یا چیزی نزد خداوند، برای تقرب به او و برآورده‌شدن حاجات است. توسل از باورهای مشترک مسلمانان است و برای مشروعیت آن به آیاتی از قرآن نظیر آیه وسیله و نیز سنت پیامبر(ص) و سیره مسلمانان، روایات امامان معصوم(ع) و دلیل عقلی استناد کرده‌اند. توسل در میان شیعیان جایگاه ویژه‌ای دارد و آنان غیر از توسل به پیامبر(ص) و امامان معصوم(ع)، به افرادی از خاندان ائمه(ع) همچون همسران و مادران آنان و امامزادگان متوسل می‌شوند. شیعیان به هنگام زیارت قبور ائمه(ع) و امامزادگان، زیارت‌نامه می‌خوانند که در آن‌ها به شیوه‌های مختلفی به صاحب آن زیارتگاه‌ها توسل می‌جویند. گفته می‌شود باور به توسل تا قرن هشتم قمری در میان همه فرقه‌های مسلمان رایج بود؛ در این قرن، برخی از اقسام آن مانند توسل به ذات پیامبر(ص) و بندگان صالح، توسل به مقام و منزلتی که آنان نزد خداوند دارند و توسل به آنان پس از وفاتشان، مورد تشکیک گروهی از عالمان سلفی به‌ویژه ابن‌تیمیه قرار گرفت و پس از چند قرن با رواج جریان وهابی‌گری از سوی وهابیان، توسل مورد مخالفت واقع شد. عمده دلیلی که عالمان سلفی و وهابیون به آن استناد کرده‌اند این است که گزارشی از عمل به این قبیل توسل‌ها در میان صحابه پیامبر وجود ندارد. دیدگاه سلفیه و وهابیان درباره توسل از سوی عالمان شیعه و اهل‌سنت نقد شده است. آنان به برخی نقل‌ها و گزارش‌های تاریخی استناد کرده‌اند که برپایه آن‌ها صحابه پیامبر به این نوع توسل‌ها عمل می‌کرده‌اند.
دیگر مقالات منتخب: محمدتقی انصاریان – شهید ثانی – بسط تجربه نبوی