پرش به محتوا

فاسق: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی شیعه
imported>Shadpoor
imported>Shadpoor
خط ۲۹: خط ۲۹:
* سبحانی، جعفر، محاضرات فی الإلهیات، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۴۲۸ق.  
* سبحانی، جعفر، محاضرات فی الإلهیات، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۴۲۸ق.  
* شهرستانی، محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قم، الشریف الرضی، ۱۳۶۴ش.
* شهرستانی، محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قم، الشریف الرضی، ۱۳۶۴ش.
* شیخ طوسی، الخلاف، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۷ق.
* طوسی، محمد بن محمد،الخلاف، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۷ق.
* طوسی، نصیرالدین، قواعد العقائد، انتشارات دار الغربۀ، ۱۴۱۳ق.
* شیخ مفید، المقنعه، قم، کنگره جهانی هزاره شیخ مفید، ۱۴۱۳ق.
* شیخ مفید، المقنعه، قم، کنگره جهانی هزاره شیخ مفید، ۱۴۱۳ق.
* علامه حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد قسم الالهیات، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۳۸۲ش.
* علامه حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد قسم الالهیات، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۳۸۲ش.

نسخهٔ ‏۱۹ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۳۶

فاسِقْ کسی که از دستورات خداوند نافرمانی می‌کند. تکذیب آیه‌های قرآن، پیمان‌شکستن، قطع صله‌ رحم و فساد کردن از ویژگی‌های فاسق دانسته‌ شده است. فاسق أحکام خاصی در فقه و کلام دارد؛ از جمله این که فاسق نمی تواند به مقام امامت برسد، نمی تواند امام جماعت باشد و شهادتش قابل قبول نیست. طبق آیه قرآن، خداوند فاسقی را که توبه کند، بخشیده و هدایت می‌کند. متفکران شیعه امامیه معتقدند، فقط فاسقِ کافر به عذاب ابدی مبتلا می‌شود و عذاب فاسقِ مسلمان ابدی نیست.

مفهوم‌شناسی

فسق در لغت به معنای نافرمانی و ترک دستور خدا و خروج از راه حق و تمایل به گناه است؛ از این رو، فاسق کسی است که در برابر دستورات خدا، نافرمانی می‌کند و از راه حق خارج می‌شود.[۱]

اوصاف فاسق در قرآن

در قرآن برای فاسق ویژگی های مختلفی ذکر شده‌است؛ از جمله:نقض عهد خداپرستی، قطع پیوند های خویشاوندی و دوستی، فساد در زمین[۲] [۳]، تکذیب آیات الهی[۴]، ظلم کردن[۵]، عدم پیروی از دستورات خدا[۶]، مستکبر بودن[۷]، فراموش کردن خدا و در نتیجه، ابتلا به خودفراموشی[۸] و غیره.

ایمان و عذاب فاسق

شیعیه امامیه معتقد است فاسق کافر نیست؛ و خلود(جاودانگی عذاب) مختص به کافر است؛ و مسلمان حتی اگر فاسق باشند، برای همیشه در عذاب الهی باقی نمی ماند.[۹]
اما وعیدیه -که گروهی از خوارج هستند- معتقدند که عمل صالح بخشی از ایمان است[۱۰]؛ و به همین جهت، کسی که مرتکب گناهان کبیره می‌شود، کافر می شود و در نتیجه، همیشه در عذاب باقی می ماند[۱۱].
اما معتزله به «المنزلة بین المنزلتین» (جایگاهی میان دو جایگاه کفر و ایمان) معتقدند. به باور معتزله، فاسق نه مومن است و نه کافر بلکه جایگاهش بین آن دو است؛ و به همین جهت، سرنوشت اخروی او نیز نه پاداش عالی است و نه عذاب شدید بلکه عذاب معمولی است.[۱۲]
البته هیچ اختلافی نیست که اگر فاسق توبه کند، خداوند او را می‌بخشاید و هدایت می‌نماید و به خلود در عذاب گرفتار نمی شود: «ای کسانی که ایمان آورده اید، به سوی خدا توبه کنید، توبه‌ای خالص؛ امید است(با این کار) پروردگارتان گناهانتان را ببخشد.»[۱۳]

فاسق و امامت

شیعه امامیه معتقد است که فاسق به مقام امامت نمی‌رسد؛ چرا که فاسق، ظالم است[۱۴] و ظالم به مقام امامت نمی‌رسد.[۱۵]
اما اکثر اهل سنت معتقدند که بعد از تعیین امام، اگر او بواسطه ظلم و غصب اموال و غیره فاسق شود، از امامت برکنار نمی شود و از مشروعیت ساقط نمی شود. [۱۶]

احکام فقهی فاسق

فاسق احکام خاصی دارد از جمله این که:غیبت کردن درباره فاسقی که آشکارا گناه می‌‌کند و متجاهر به فسق است، حرام نیست.[۱۷] شهادتش قابل قبول نیست [۱۸] و خبرش قابل پذیرش نیست و باید جداگانه درباره درستی یا نادرستی خبرش تحقیق کرد.[۱۹] همچنین، فاسق نمی‌تواند امام جماعت باشد.[۲۰]

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود

منابع

  • ابن منظور، لسان العرب، بیجا، بینا، بیتا.
  • الفراهیدی، الخلیل بن أحمد، العین، بیجا، بینا، بیتا.
  • باقلانی، ابوبکر، تمهيد الأوائل في تلخيص الدلائل، لبنان، مؤسسة الكتب الثقافية، ۱۴۰۷ق.
  • سبحانی، جعفر، محاضرات فی الإلهیات، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۴۲۸ق.
  • شهرستانی، محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قم، الشریف الرضی، ۱۳۶۴ش.
  • طوسی، محمد بن محمد،الخلاف، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۷ق.
  • طوسی، نصیرالدین، قواعد العقائد، انتشارات دار الغربۀ، ۱۴۱۳ق.
  • شیخ مفید، المقنعه، قم، کنگره جهانی هزاره شیخ مفید، ۱۴۱۳ق.
  • علامه حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد قسم الالهیات، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۳۸۲ش.
  • علامه مجلسی، بحار الانوار، بیروت، انتشارات موسسه الوفاء، ۱۴۰۳ق.
  • قاضی عبدالجبار، شرح الأصول الخمسة، دار احياء التراث العربي،‏ ۱۴۲۲ق.
  • مجموعه‌ای از نویسندگان، امامت پژوهی(بررسی دیدگاه‌های امامیه، معتزله واشاعره)، مشهد، دانشگاه علوم اسلامی رضوی، ۱۳۸۱ش.
  • مکارم، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامی، ۱۳۷۴ش.


  1. فراهیدی، العین، ج۵، ص۸۲؛ابن منظور، لسان العرب، ج۱۰، ص۳۰۸
  2. سوره بقره، آیه ۲۷.
  3. مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱، صص۱۵۳-۱۵۵.
  4. سوره انعام، آیه ۴۹.
  5. سوره اعراف، آیه ۱۶۵.
  6. سوره کهف، آیه ۵۰.
  7. سوره أحقاف، آیه ۲۰.
  8. سوره حشر، آیه ۱۹.
  9. علامه حلی، کشف المراد، ۱۳۸۲ش، ص۲۷۴-۲۷۶؛ سبحانی، محاضرات فی الإلهیات، ۱۴۲۸ق، صص۴۶۱-۴۶۳.
  10. طوسی، نصیرالدین، قواعد العقائد، ۱۴۱۳ق، ص۱۰۶.
  11. شهرستانی، الملل و النحل، ۱۳۶۴ش، ج۱، ص۱۳۲.
  12. قاضی عبدالجبار، شرح الأصول الخمسة،‏ ۱۴۲۲ق، ص۴۷۱-۴۷۲.
  13. سوره تحریم، آیه ۸.
  14. سوره اعراف، آیه ۱۶۵.
  15. سوره بقره، آیه ۱۲۴؛ مجموعه‌ای از نویسندگان، امامت پژوهی (بررسی دیدگاه‌های امامیه، معتزله واشاعره)، ۱۳۸۱ش، ص۲۶۸.
  16. باقلانی، تمهيد الأوائل في تلخيص الدلائل، ۱۴۰۷ق، ص۴۷۸.
  17. علامه مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۷۵، ص۲۶۱؛ مکارم، اخلاق در قرآن، ۱۳۷۷ش، ج۳، ص۱۲۷.
  18. شیخ مفید، المقنعه، ۱۴۱۳ق، صص۷۲۶-۷۲۷.
  19. سوره حجرات، آیه ۶
  20. شیخ طوسی، الخلاف، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۴۷۱.