ویکی شیعه:Good articles/2023/24
افضلیت امام از شرایط امامت، و به معنای برتری امام در صفات و کمالات انسانی بر دیگران است. از دیدگاه متکلمان امامیه، امام باید در علم، دین، تقوا، سخاوت و شجاعت و نیز بهره‌مندی از ثواب و پاداش اخروی و ... از دیگران افضل باشد. برای اثبات افضلیت امام به قاعده‌های قُبح ترجیح بلامرجح و قُبح تقدیم مفضول بر افضل و نیز روایت نبوی(ص) «هر کس بر گروهی رهبری و امامت کند و در میان آن گروه، فردی داناتر از او باشد، کار آنها پیوسته تا قیامت رو به تباهی خواهد رفت» و برخی از آیات قرآن استناد شده است. بیشتر اهل‌سنت، افضلیت امام را واجب نمی‌دانند و امامت مفضول را در صورت وجود مانع یا مصلحتی، جایز می‌دانند. به گفته سعدالدین تفتازانی متکلم اشعری‌مذهب در قرن هشتم قمری، از نظر اهل‌سنت و بیشتر فرق اسلامی، امامت، حق کسی است که در هر عصر و زمان برتر از دیگران باشد، مگر آنکه امامت او منشأ هرج و مرج و فتنه شود. از دلایل اهل‌سنت، اجماع علما بر انعقاد امامت مفضول پس از خلفای راشدین و واگذاری خلافت به شورای شش نفره توسط خلیفه دوم علی‌رغم وجود افضل در میان آنها است. از نظر علمای شیعه، امامان شیعه(ع)، پس از پیامبر اسلام(ص) برترین خلق خدایند. به افضلیت امام در جهت اثبات امامت امام علی(ع) استدلال شده است که برهان افضلیت نامیده شده است.
دیگر مقالات خوب: خطای لوآ در پودمان:Wikishia در خط 25: attempt to call global 'fgetGAlist' (a nil value).