ادا: تفاوت میان نسخه‌ها
imported>Mgolpayegani جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Mgolpayegani جز ←منابع |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
[[رده:اصطلاحات فقهی]] | [[رده:اصطلاحات فقهی]] | ||
[[رده:احکام عبادی]] | [[رده:احکام عبادی]] | ||
نسخهٔ ۱۹ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۱۰:۳۰
اَداء انجام‌دادن یک عمل در همان وقتی است که شرع برای آن مشخص کرده است. در مقابل آن قضاء قرار دارد که به معنای انجام دادن عمل خارج از وقت مشخص شده است.
اداء در اصطلاح فقها
اداء در اصطلاح فقها در دو معنا به کار برده می‌شود:
- به معنای انجام دادن عمل در وقت معینی که شرع برای آن مشخص کرده است.
- انجام دادن هر امری که از طرف شارع صادر شده است. این معنا عام‌تر است چرا که شامل انجام همه دستورات خداوند می‌شود چه در زمان آن و چه خارج از زمانش. مثلا گاهی گفته می‌شود که اداء نماز قضای صبح یا اداء قضای روزه واجب که مربوط به اداء عمل در خارج وقت است یا اداء روزه واجب ماه رمضان به معنای اداء عمل در وقت مخصوص به آن.[۱]
اداء و قضاء
اعمال عبادی به دو دسته مُوَقَّت و غیر موقت تقسیم می‌شوند.[۲]
- اعمال عبادی موقت: به آن دسته از اعمال عبادی گفته می‌شود که در شریعت، زمان معینی برای آنها مشخص شده است. مانند نماز‌های واجب یومیه و یا برخی از نماز‌های مستحب. مثلا وقت معین نماز صبح از طلوع فجر تا طلوع خورشید است یا اینکه وقت نماز ظهر و عصر از ظهر شرعی تا غروب آفتاب است. یا اینکه وقت روزه از طلوع فجر تا غروب آفتاب است. حال انجام این اعمال دو صورت دارد:
- عمل عبادی در زمان مشخص شده انجام می‌شود، در این صورت گفته می‌شود مثلا نماز به صورت اداء خوانده شده است.
- عمل عبادی در زمان مشخص شده انجام نشده است در این صورت گفته می‌شود مثلا نماز قضا شده است و مکلف باید آن را در وقت دیگری انجام دهد. البته برخی اعمال عبادی موقت هستند و وقتی که زمان‌شان گذشت و عمل انجام نشود لازم نیست مکلف آنها را قضا(در غیر وقت‌شان انجام دهد) کند.
- اعمال عبادی غیر موقت: اعمالی که در شرع زمان خاصی برای آنها معین نشده باشد مانند قضاء نمازهاى فوت شده، ازاله نجاست از مسجد و امر به معروف و نهى از منكر.[۳]
پانویس
الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود
منابع
- ذهنى تهرانى، سيد محمد جواد، بيان المراد، شرح فارسى بر اصول الفقه، قم، گنجینه ذهنی، ۱۳۸۸ش.
- فاضل موحدى لنكرانى، محمد، ایضاح الکفایة؛ تعليقه كفاية الأصول، قم، انتشارات نوح، ۱۳۸۵ش.
- مکارم شیرازی، ناصر، دائرة المعارف فقه مقارن، قم، مدرسة الامام على بن ابى طالب (ع)، ۱۴۲۷ق.
- موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، قم، مؤسسة دائرة معارف الفقه الإسلامي، ۱۴۲۸ق.
- ↑ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۱۲-۲۴.
- ↑ ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.
- ↑ ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.