واقعه فیضیه: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از درگذشت [[آیت‌الله بروجردی]] زعیم [[حوزه علمیه]] و [[مرجع تقلید]] [[شیعیان]]، در [[سال ۱۳۴۰ش]]، روند مبارزات حوزویان و مردم با طاغوت و [[حکومت پهلوی]]، وارد دوره‌ جدیدی شد و شکل علنی یافت.  

این اعتراضات و زد و خوردها به جایی رسید که آیت الله خمینی طی پیامی در [[چهارشنبه]] [[۳ بهمن]] سال [[۱۳۴۱ش]] ( [[۲۶ شعبان]] ۱۳۸۲ق) به رفتار سرکوب‌گرانه [[پهلوی دوم]] و حمله ساواک و نیروهای شهربانی و ژاندارمری به فیضیه اعتراض کرد. <ref group="یادداشت">در این پیام آمده است: إِنَّا للَّهِ وَ إِنَّا إِلَیه رَاجِعُونَ. بعد از نصایح بسیار و ادای وظیفه روحانیت، نتیجه این شد که... از اوایل روز عده‌ای رجّاله با مأمورین دولت در شهر مقدس قم به راه افتادند و به مردم بی‌پناه قم و طلاب و روحانیون حمله کرده و اهانت نمودند و بسیاری را کتک زدند و به زندان بردند. جمعی از مأمورین و رجاله به [[مدرسه فیضیه]]، مجاور [[آستانه حضرت معصومه|حرم مطهر]]، ریخته و تیراندازی کردند و با چوب و چماق، طلاب مظلوم را کتک زدند؛ و به بازار و خیابان قم ریخته و بعضی دکان‌ها را غارت کردند و درب و پنجره و شیشه مغازه‌ها را شکستند؛ هیچ کس پیدا نشد که به داد مردم متدین و روحانیت برسد. صحیفه امام خمینی (ره)،ج۱، ص۱۴۲ </ref>

شاه در اقدام بعدی [[پنجشنبه]] [[۲۳ اسفند]] [[۱۳۴۱ش]] طی سخنانی در «پایگاه وحدتی» [[دزفول]]، از مراجع و روحانیون به زشتی یاد کرد و وعده داد اعتراضات را سرکوب خواهد کرد. آیت الله خمینی نیز متقابلاً با ارسال نامه‌ها و پیام‌هایی به مراجع، علما و متدینین، [[جشن عید نوروز]] ۱۳۴۲ را تحریم کرده و نوشت:«هدف اجانب، قرآن و روحانیت است. دست‌های ناپاک اجانب با دست این قبیل دولت‌ها قصد دارد قرآن را از میان بردارد، روحانیت را پایمال کند.... من این عید را برای جامعه مسلمین، عزا اعلام می‌کنم تا مسلمین را از خطرهایی که برای [[قرآن]] و مملکت قرآن در پیش است آگاه کنم.»<ref>صحیفه امام خمینی، ج۱، ص۱۵۳ و ۱۵۴.</ref>