Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۰۹۹
ویرایش
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز (تمیزکاری) |
P.motahari (بحث | مشارکتها) جز (←تفاوت احتیاط در فتوا با فتوای به احتیاط: تغییر عنوان) |
||
خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
*تعابیری که مستقیماَ فتوا است. مانند [[واجب]]، [[حرام]]، [[مکروه|مکروه]]، [[مستحب]] و [[مباح]] است.<ref>مؤسسه دایرة المعارف الفقه الاسلامی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۶۷۱.</ref> همچنین عباراتی مانند «اقوی آن است»، «بنا براقوی»، «اظهر آن است»، «بعید نیست»، «خالی از قوت نیست» و «احوط اقوی».<ref>اصولی، بنیهاشمی خمینی، رساله توضیح المسایل (مراجع)، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۱، ص۱۹.</ref> | *تعابیری که مستقیماَ فتوا است. مانند [[واجب]]، [[حرام]]، [[مکروه|مکروه]]، [[مستحب]] و [[مباح]] است.<ref>مؤسسه دایرة المعارف الفقه الاسلامی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۶۷۱.</ref> همچنین عباراتی مانند «اقوی آن است»، «بنا براقوی»، «اظهر آن است»، «بعید نیست»، «خالی از قوت نیست» و «احوط اقوی».<ref>اصولی، بنیهاشمی خمینی، رساله توضیح المسایل (مراجع)، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۱، ص۱۹.</ref> | ||
*تعابیری که در حکم فتوایند مانند: «بعید نیست لکن مسئله مشکل است»، «احوط اگرچه اقوی نیست»، «خالی از وجه نیست»، «مشکل است اگرچه خالی از قرب نیست» و «ممکن است قول به آن ولی خالی از اشکال نیست». مقلد در این موارد نمیتواند به مجتهد دیگری رجوع کند.<ref>عاملی، الاصطلاحات الفقهیه، ۱۴۱۳ق، ص۱۵۷.</ref> | *تعابیری که در حکم فتوایند مانند: «بعید نیست لکن مسئله مشکل است»، «احوط اگرچه اقوی نیست»، «خالی از وجه نیست»، «مشکل است اگرچه خالی از قرب نیست» و «ممکن است قول به آن ولی خالی از اشکال نیست». مقلد در این موارد نمیتواند به مجتهد دیگری رجوع کند.<ref>عاملی، الاصطلاحات الفقهیه، ۱۴۱۳ق، ص۱۵۷.</ref> | ||
=== | ===احتیاط واجب فتوا نیست=== | ||
احتیاط در فتوا در جایی است كه فقیه در مسئلهای به دلیلِ قطعیِ معتبر دست نیافته و مبنای او در آن مسئله، رجوع به احتیاط است.<ref>مؤسسه دایرة المعارف الفقه الاسلامی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۲۹۶-۲۹۷. </ref> اما فتوای به احتیاط در جایی است که فقیه از ادله احکام، وجوب احتیاط را استنباط کرده است.<ref>مؤسسه دایرة المعارف الفقه الاسلامی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۲۹۶-۲۹۷. </ref> | احتیاط در فتوا در جایی است كه فقیه در مسئلهای به دلیلِ قطعیِ معتبر دست نیافته و مبنای او در آن مسئله، رجوع به احتیاط است.<ref>مؤسسه دایرة المعارف الفقه الاسلامی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۲۹۶-۲۹۷. </ref> اما فتوای به احتیاط در جایی است که فقیه از ادله احکام، وجوب احتیاط را استنباط کرده است.<ref>مؤسسه دایرة المعارف الفقه الاسلامی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۲۹۶-۲۹۷. </ref> | ||