Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۱۳۸
ویرایش
قاعده لا تعاد: تفاوت میان نسخه‌ها
←مستند قاعده: حدیث لاتعاد
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
سند این حدیث را [[حدیث صحیح|صحیح]] شمرده‌اند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: مجلسی، روضة المتقین، ۱۴۰۶ق، ج۲، ص۳۹۹؛ مشکینی، مصطلاحات الفقه، ۱۳۹۲ش، ص۴۷۷؛ موسوی بجنوردی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۷۹.</ref> [[جعفر سبحانی|آیت‌الله سبحانی]]، فقیه شیعی، سند روایت منقول از امام صادق(ع) در [[الخصال (کتاب)|الخصال شیخ صدوق]] را صددرصد صحیح و سند [[شیخ طوسی]] در [[تهذیب الاحکام (کتاب)|التهذیب]] را نیز بدون اشکال شمرده است.<ref>«[https://www.eshia.ir/feqh/archive/text/sobhani/feqh/93/930626/ قاعده لاتعاد الا من خمسة]»، درس خارج آیت‌الله سبحانی (۱۳۹۳/۶/۲۶)، مدرسه فقاهت.</ref> افزون بر صحت حدیث، گفته شده فقها نیز به آن عمل کرده‌اند.<ref>موسوی بجنوردی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۷۹.</ref> حدیث لاتعاد را از جهت دلالت نیز بدون اشکال دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، القواعد الفقهیه، ۱۳۷۰ش، ج۱، ص۵۱۳و۵۱۴.</ref> | سند این حدیث را [[حدیث صحیح|صحیح]] شمرده‌اند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: مجلسی، روضة المتقین، ۱۴۰۶ق، ج۲، ص۳۹۹؛ مشکینی، مصطلاحات الفقه، ۱۳۹۲ش، ص۴۷۷؛ موسوی بجنوردی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۷۹.</ref> [[جعفر سبحانی|آیت‌الله سبحانی]]، فقیه شیعی، سند روایت منقول از امام صادق(ع) در [[الخصال (کتاب)|الخصال شیخ صدوق]] را صددرصد صحیح و سند [[شیخ طوسی]] در [[تهذیب الاحکام (کتاب)|التهذیب]] را نیز بدون اشکال شمرده است.<ref>«[https://www.eshia.ir/feqh/archive/text/sobhani/feqh/93/930626/ قاعده لاتعاد الا من خمسة]»، درس خارج آیت‌الله سبحانی (۱۳۹۳/۶/۲۶)، مدرسه فقاهت.</ref> افزون بر صحت حدیث، گفته شده فقها نیز به آن عمل کرده‌اند.<ref>موسوی بجنوردی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۷۹.</ref> حدیث لاتعاد را از جهت دلالت نیز بدون اشکال دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، القواعد الفقهیه، ۱۳۷۰ش، ج۱، ص۵۱۳و۵۱۴.</ref> | ||
روایات دیگری نیز به عنوان مستند و مدرک قاعده | برخی از فقیهان حدیث لاتعاد را تنها مستند قاعده لاتعاد شمرده‌اند؛<ref>مکارم شیرازی، القواعد الفقهیه، ۱۳۷۰ش، ج۱، ص۵۱۳.</ref> اما روایات دیگری نیز به عنوان مستند و مدرک این قاعده بیان شده است؛<ref>نگاه کنید به: مکارم شیرازی، القواعد الفقهیه، ۱۳۷۰ش، ج۱، ص۵۲۰-۵۲۲.</ref> از جمله روایت «إِنِّی صَلَّیْتُ الْمَکْتُوبَةَ فَنَسِیتُ أَنْ أَقْرَأَ فِی صَلَاتِی کُلِّهَا فَقَالَ أَ لَیْسَ قَدْ أَتْمَمْتَ الرُّکُوعَ وَ السُّجُودَ قُلْتُ بَلَی قَالَ قَدْ تَمَّتْ صَلَاتُکَ إِذَا کَانَ نِسْیَاناً؛ منصور بن حازم به امام صادق(ع) عرض کرد: من در نماز واجب قرائت حمد و سوره را فراموش کردم. امام فرمود: آیا رکوع و سجده‌هایت را کامل کردی؟ گفتم: بله. امام فرمود: حمد و سوره نخواندنت در صورتی که از روی فراموشی باشد، نمازت صحیح است.»<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۴۸، حدیث ۳.</ref> طبق این حدیث، اگر رکوع و سجده‌های نماز کامل باشد، اِخلال در دیگر اجزای نماز آسیبی به صحت نماز نمی‌زند.<ref>نگاه کنید به: مکارم شیرازی، القواعد الفقهیه، ۱۳۷۰ش، ج۱، ص۵۲۰.</ref> | ||
==تک‌نگاری== | ==تک‌نگاری== | ||