ویکی شیعه:Featured articles/2025/33
آیه اذن جهاد (سوره حج: آیه ۳۹) نخستین آیهای است که به مسلمانان اجازه جهاد علیه مشرکان را صادر کرد. این آیه از آیات محکم قرآن دانسته شده که آیات درباره مدارا با مشرکان را نسخ میکند. این آیه پس از هجرت به مدینه و در پی آزارهای شدید مشرکان مکه نسبت به مسلمانان نازل شده است؛ درحالیکه قبل از آن پیامبر(ص) و مسلمانان دعوت به صبر میشدند. مفسران شیعه و سنی با استناد به این آیه، شرایطی برای وجوب جهاد بیان کردهاند، از جمله اینکه این آیه درباره جهاد دفاعی است و این نوع جهاد نیاز به اذن امام ندارد. برخی نیز این آیه را نشاندهنده حدود جهاد و ردکننده اتهام خشونتطلبی اسلام میدانند، زیرا جنگ تنها پس از ظلم و اخراج مسلمانان مجاز شمرده شده است. در روایات شیعه، این آیه بر اهلبیت(ع) و امام مهدی(عج) تطبیق داده شده است. همچنین صحابه و تابعین از این برای مشروعیتبخشی به اقدامات خود استفاده و یا به آن احتجاج کردهاند؛ مانند عثمان در زمان محاصره خانهاش، امام علی(ع) در جنگ صفین یا جمل و ابراهیم امام در قیام ابومسلم خراسانی.
دیگر مقالات منتخب: اخباریان – دائرةالمعارف آستان قدس رضوی (کتاب) – نماز جمعه