ویکی شیعه:Featured articles/2024/29
گریه بر حسین(ع) گریستن بر مظلومیت و مصیبت‌های حسین بن علی(ع) امام سوم شیعیان و یاران او است. در احادیث امامان(ع) به گریه بر امام حسین تأکید شده و پاداش‌هایی چون بخشش گناهان و بهشت برای آن بیان شده است. شیخ صدوق از محدثان شیعه، از رَیّان بن شبیب نقل می‌کند که وی در اول محرّم نزد امام رضا(ع) رفت و او ضمن یادآوری مصائب جدّش اظهار داشت: «ای پسر شبیب، اگر بر حسین(ع) گریه کردی و اشک‌هایت بر گونه‌هایت جاری شد، خداوند گناهانی که مرتکب شدی را، چه بزرگ و چه کوچک، چه کم و چه زیاد، می‌بخشد.» از امام صادق(ع) نقل شده که علی بن حسین(ع) بیست سال بر مصیبت پدرش گریست و هروقت غذایی جلوی او می‌گذاشتند، گریه می‌کرد. در برخی روایات هم آمده که فرشتگان و پیامبران نیز بر مصیبت‌های امام حسین گریه کردند. عالمان شیعه علت تأکید به گریه بر امام حسین را این دانسته‌اند که مکتب آزادی‌خواهی و مبارزه با ظلم همیشه زنده بماند. همچنین فایده آن را اظهار مَودّت به امام حسین و تجدیدبیعت با او و آرمان‌هایش از جمله شهادت‌طلبی بیان کرده و این کار را موجب بقای اسلام شمرده‌اند. اهل‌بیت، علاوه بر گریستن در عزای امام، به گریاندن و تَباکی (خود را به گریه زدن) نیز توصیه نموده و برای این کارها ثواب‌هایی ذکر کرده‌اند.
دیگر مقالات منتخب: ناودان طلا – الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة (کتاب) – دعای افتتاح