ویکی شیعه:Featured articles/2024/03
تَقوا حالتی در روح است که به فرد، مصونیت روحی و اخلاقی می‌دهد؛ به‌طوری که اگر در محیط گناه قرار گیرد، آن حالت و ملکه روحی، او را حفظ می‌کند. در قرآن، روایات پیامبر(ص) و امامان معصوم(ع) و سخنان عالمان دین بر اهمیت تقوا تأکید شده و آثاری برای آن در زندگی دنیوی و آخرت بیان شده است. آمرزیده‌شدن گناهان، قبولی اعمال نزد خداوند، رسیدن به رستگاری، دارا شدن قوه تشخیص حق از باطل، رزق و روزی حلال، نجات از سختی‌ها را برخی از آثار تقوا برشمرده‌اند. علاوه بر احادیث فراوانی که به این موضوع پرداخته‌اند، خطبه ۱۹۳ نهج البلاغه، مشهور به خطبه همام، به بیان اوصاف متقین اختصاص دارد. برای تقوا درجات مختلفی بیان کرده‌اند. در روایتی به نقل از امام صادق(ع)، سه مرتبه برای تقوا ذکر شده که عبارتند از: تقوای عام که انجام ندادن کارهای حرام به سبب ترس از عذاب جهنم است، تقوای خاص که عبارت است از این که شخص، نه تنها محرّمات، بلکه شُبُهات (کاری که احتمال حرام بودن دارد) را نیز ترک کند و تقوای خاصُّ الخاص، مرتبه‌ای است که شخص نه تنها شبهات، بلکه برخی از کارهای حلال را نیز ترک می‌کند. همچنین عالمان دین با توجه به روایات برای هر عضوی از بدن که در معرض گناه است مانند گوش، چشم، زبان و قلب، به تناسب آن عضو، تقوای آن را بیان کرده‌اند.
دیگر مقالات منتخب: وقایع ماه جمادی‌الآخر – صدام حسین – سید نعمت‌الله جزایری