ویکی شیعه:نوشتار پیشنهادی هفته/۲۰۲۱/۳۹
خودکُشی یا اِنتحار پایان دادن آگاهانهِ زندگی به دست خود است. در بیشتر مکاتب اخلاقی و حقوقی و همچنین ادیان الهی، خودکشی امری ناپسند بهشمار رفته و اقدام به خودکشی را جرم و گناه میدانند و برای آن عذابی سخت در روز قیامت وعده داده شده است.
خودکشی براساس آمارهای بینالمللی یکی از ده علت اصلی مرگ در بیشتر کشورهای دنیا است. رواج خودکشی با عواملی از جمله درونگرایی، اختلالات روانی، حفظ آبرو، عوامل خانوادگی، آسیبهای اجتماعی، ضعف اعتقادات مذهبی و بیهنجاری مرتبط دانسته شده است.
فقیهان شیعه و اهل سنت خودکشی را از گناهان کبیره و خودکشی کننده (مُنتَحِر) را فاسق دانستهاند. برای حرمت خودکشی به آیات، روایات، اجماع فقیهان و عقل و سیره عقلا استناد شده است. خودکشی به سبب اضطرار یا وجود مصلحتی مهمتر مانند حفظ جان مسلمانان جایز دانسته شده است؛ اگرچه در مواردی مانند آسانمرگی (اتانازی) اغلب فقهای معاصر به جایز نبودن همه راههای آن حکم دادهاند.
در منابع فقهی، در ابوابی مانند قتل عمد و وصیت، احکامی برای شخص منتحر (خودکشی کننده) گفته شده است. معذور نبودن شخص بر خودکشی حتی در صورت وجود اکراه، عدم پذیرش وصیت شخص منتحر، مجازات معاونت در خودکشی، سقوط دیه و... ازجمله این احکام است.