ویکی شیعه:نوشتار پیشنهادی هفته/۲۰۱۵/۲۳
سید روح الله موسوی خمینی (۱۲۸۱ -۱۳۶۸ ش) که با عنوان امام خمینی شناخته می‌شود از بزرگ‌ترین مراجع تقلید شیعه در قرن چهاردهم هجری، رهبر انقلاب اسلامی ایران و بنیانگذار و نخستین رهبر نظام جمهوری اسلامی ایران است.
وی مبارزه علنی علیه نظام سلطنتی پهلوی در ایران را از سال ۱۳۴۱ ش آغاز کرد. دو بار توسط حکومت وقت بازداشت شد و بار دوم به ترکیه و سپس عراق تبعید شد. به مدت ۱۳ سال در حوزه علمیه نجف به رهبری مبارزان انقلابی و نیز تدریس و تألیف در علوم حوزوی و دینی پرداخت. در سال ۱۳۵۷ش با گسترش مبارزات مردم به ایران بازگشت و بعد از پیروزی انقلاب تا آخر عمر رهبری جمهوری اسلامی ایران را بر عهده داشت.
نظریه ولایت مطلقه فقیه که نظریه‌ای سیاسی و مبتنی بر باورهای تشیع است مهم‌ترین نظریه اوست. وی تلاش کرد حکومت جمهوری اسلامی و قانون اساسی آن را بر اساس همین نظریه شکل دهد. او در علم فقه، اجتهاد رایج در حوزه‌های علمیه را ناکافی می‌دانست. از نگاه او حکومت، فلسفه عملی تمامی فقه بود. این نگاه حکومتی به فقه باعث شد که ایشان ضمن تأکید بر حفظ چارچوب فقه سنتی و جواهری، به نوآوری در اجتهاد معتقد شود. نظریه نقش زمان و مکان در اجتهاد و برخی فتاوای تأثیر گذار او را می‌توان نتیجه همین نگاه دانست.
مسلمانان و به‌ویژه شیعیان جهان علاقه فراوانی به او داشتند. مراسم تشییع پیکر او با شرکت حدود ده میلیون نفر پرجمعیت‌ترین مراسم تشییع جهان بوده است.
او به‌جز فقه و اصول که جزو علوم رایج حوزه‌های علمیه هستند در فلسفه اسلامی و عرفان نظری نیز صاحب نظر و دارای تألیفات بود و جزو عالمان اهل اخلاق شمرده می‌شد. در دوران تدریس در قم در مدرسه فیضیه درس اخلاق داشت. در تمام عمر زندگی ساده و زاهدانه‌ای داشت. در دوران مرجعیت که ساکن نجف بود و نیز در ده سال آخر عمر که رهبر جمهوری اسلامی بود در جماران، در خانه‌ای محقر زندگی می‌کرد.