آیه ۶ سوره کهف
 | |
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| واقع در سوره | سوره کهف |
| شماره آیه | ۶ |
| جزء | ۱۵ |
| اطلاعات محتوایی | |
| شأن نزول | دارد |
| مکان نزول | مکه |
آیۀ ۶ سورۀ کهف بیانگر دلسوزی بی‌نظیر پیامبر اسلام(ص) نسبت به امت خویش است،[۱] و به او تسلّیِ خاطر می‌دهد تا از گمراهی مردم، بیش از حد ناراحت نباشد.[۲] خداوند در این آیه به پیامبر(ص) خطاب می‌کند که چندان به هدايت انسان‌ها دل بسته‌ای كه اگر ايمان نياورند ممکن است از غصه جان دهی. [۳]
﴿فَلَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ عَلَى آثَارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهَذَا الْحَدِيثِ أَسَفًا ٦﴾ [کهف:6]
﴿شاید اگر به این سخن ایمان نیاورند تو جان خود را از اندوه در پیگیری [کار]شان تباه کنی ٦﴾
به گفته جوادی آملی مفسر شیعه این آیه نشان می‌دهد که پیامبر رحمت خاصه الهی است.[۴] و ناصر مکارم شیرازی دیگر مفسر شیعه از این آیه برداشت کرده است که رهبران الهى بيش از آنچه تصور شود از گمراهى مردم رنج مى‌بردند و گاهی اين حالت اندوه به قدرى شديد مى‌شود كه جان ایشان به خطر مى‌افتد.[۵] طبق دیدگاه محسن قرائتی، پيامبر(ص) در این آیه به شخصى تشبيه شده كه مى‌بيند عزيزترين افرادش از او جدا مى‌شوند و او با حسرت از پشت سرشان به آنان نگاه مى‌كند.[۶] این در حالی است که غصۀ پیامبر از گمراهی مشرکان و کافران بود و این نشان می‌دهد که پیامبر(ص) دلسوز همۀ بندگان خدا، چه مسلمان و چه کافر بوده است.[۷]
دربارۀ سبب نزول آیه، از ابن عباس نقل شده است که برخی از سران قریش در مخالفت با پیامبر(ص) اجتماع کرده بودند و پیامبر هر قدر آنان را نصیحت می‌کرد در آنان تأثیر نمی‌گذاشت. این باعث ناراحتی شدید پیامبر(ص) شده بود که این آیه نازل شد.[۸]
پانویس
- ↑ جوادی آملی، تفسیر موضوعی قرآن کریم، ۱۳۹۱ش، ج۸، ص۲۹۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۵۲ش، ج ۱۳ ، ص۲۳۹.
- ↑ طبرسی، مجمع البيان، ۱۴۰۸ق، ج۶، ص۶۹۴.
- ↑ جوادی آملی، تفسیر موضوعی قرآن کریم، ۱۳۹۱ش، ج۸، ص۲۹۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۲، ص۳۴۷.
- ↑ قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۵، ص۱۴۱.
- ↑ دلشاد تهرانی، سیره نبوی، ۱۳۸۳ش، ج۲، ص۴۱۹.
- ↑ سیوطی، اسباب نزول آیات قرآن کریم، ۱۳۸۴ش، ص۲۳۲.
منابع
- جوادی آملی، عبدالله، تفسیر موضوعی قرآن کریم، جلد ۸ (سیره رسول اکرم در قرآن)، قم، انتشارات اسراء، ۱۳۹۱ش.
- دلشاد تهرانی، مصطفی، سیره نبوی: منطق عملی، تهران، دریا، ۱۳۸۳ش.
- سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، اسباب نزول آیات قرآن کریم، ترجمۀ ارشد، عبدالکریم، بی‌جا، بی‌نا، ۱۳۸۴ش.
- طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۵۲ش/۱۳۹۳ق.
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار المعرفة، ۱۴۰۸ق.
- قرائتی، محسن، تفسیر نور، تهران، مرکز فرهنگی درسهایی از قرآن، ۱۳۸۸ش.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.