آیه ۶ سوره کهف
 | |
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| واقع در سوره | سوره کهف |
| شماره آیه | ۶ |
| جزء | ۱۵ |
| اطلاعات محتوایی | |
| شأن نزول | دارد |
| مکان نزول | مکه |
آیۀ ۶ سورۀ کهف به پیامبر(ص) تسلّیِ خاطر می‌دهد تا از گمراهی مردم، بیش از حد ناراحت نباشد.[۱] خداوند در این آیه به پیامبر(ص) خطاب می‌کند که چندان به هدايت انسان‌ها دل بسته‌ای كه اگر ايمان نياورند ممکن است از غصه جان دهی. [۲] به گفتۀ ناصر مکارم شیرازی، از این آیه استفاده مى‌شود كه رهبران الهى بيش از آنچه تصور شود از گمراهى مردم رنج مى‌بردند و گاهی اين حالت اندوه به قدرى شديد مى‌شود كه جان ایشان به خطر مى‌افتد.[۳] طبق دیدگاه محسن قرائتی، پيامبر(ص) در این آیه به شخصى تشبيه شده كه مى‌بيند عزيزترين افرادش از او جدا مى‌شوند و او با حسرت از پشت سرشان به آنان نگاه مى‌كند.[۴] این در حالی است که غصۀ پیامبر از گمراهی مشرکان و کافران بود و این نشان می‌دهد که پیامبر(ص) دلسوز همۀ بندگان خدا، چه مسلمان و چه کافر بوده است.[۵]
دربارۀ سبب نزول آیه، از ابن عباس نقل شده است که برخی از سران قریش در مخالفت با پیامبر(ص) اجتماع کرده بودند و پیامبر هر قدر آنان را نصیحت می‌کرد در آنان تأثیر نمی‌گذاشت. این باعث ناراحتی شدید پیامبر(ص) شده بود که این آیه نازل شد.[۶]
﴿فَلَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ عَلَى آثَارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهَذَا الْحَدِيثِ أَسَفًا ٦﴾ [کهف:6]
﴿شاید اگر به این سخن ایمان نیاورند تو جان خود را از اندوه در پیگیری [کار]شان تباه کنی ٦﴾
پانویس
منابع
- دلشاد تهرانی، مصطفی، سیره نبوی: منطق عملی، تهران، دریا، ۱۳۸۳ش.
- سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، اسباب نزول آیات قرآن کریم، ترجمۀ ارشد، عبدالکریم، بی‌جا، بی‌نا، ۱۳۸۴ش.
- طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۵۲ش/۱۳۹۳ق.
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار المعرفة، ۱۴۰۸ق.
- قرائتی، محسن، تفسیر نور، تهران، مرکز فرهنگی درسهایی از قرآن، ۱۳۸۸ش.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.