سجاد (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''سَجّاد''' به معنای بسیار سجده‌کننده،<ref>خنجی، وسیلة الخادم، ۱۳۷۵ش، ص۱۸۲.</ref> از مشهورترین [[القاب امام زین‌العابدین(ع)]] است.<ref>قرشی، حیاة الإمام زین العابدین(ع)، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۴۰.</ref> [[امام چهارم شیعیان]] را به‌دلیل [[عبادت]] زیاد، نهایت دلدادگی به خدا و کثرت [[سجده|سجده‌هایش]] «سجاد» می‌نامیدند، به‌گونه‌ای که سجده‌های او برای خدا بیشتر از همه مردم بود.<ref>قرشی، حیاة الامام زین العابدین(ع)، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۸و۴۰.</ref>

در کتاب [[علل الشرایع]]، روایتی از [[امام محمد باقر(ع)]] آمده است که پدرم علی بن الحسین هرگز یاد نکرد نعمتی از خدا را مگر آنکه برای شکر آن نعمت سجده کرد، و نخواند آیه‌ای از [[کتاب خدا]] که در آن سجده باشد مگر آنکه سجده می‌کرد، و هرگاه حق‌تعالی از او بدی را دفع می‌کرد که از آن در بیم بود، یا مکر مکر‌کننده‌ای را از او می‌گردانید سجده می‌کرد، و هرگاه از [[نماز]] فارغ می‌شد سجده می‌کرد، و هرگاه توفیق می‌یافت که میان دو کس [[اصلاح ذات‌البین|اصلاح]] کند، برای [[شکر]] آن سجده می‌کرد، و اثر سجده در [[مواضع سجود]] او مشخص بود، به این سبب او را سجاد می‌گفتند.<ref>صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.</ref>

[[ابن حماد]] شاعر شیعه قرن چهارم هجری درباره عبادت و سجده‌های فراوان امام سجاد(ع) این‌گونه سروده است:

{{پانویس|2}}