Automoderated users، confirmed، movedable، protected، مدیران، templateeditor
۶٬۸۴۱
ویرایش
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
==آثار شهادت== | ==آثار شهادت== | ||
{{همچنین ببینید|شهید و حقالناس}} | |||
در آیات و روایات برای شهادت آثاری بیان شده است که برخی به شرح زیر است: | در آیات و روایات برای شهادت آثاری بیان شده است که برخی به شرح زیر است: | ||
* زنده بودن: بنا بر آیات قرآن، کسانی که در راه خدا کشته میشوند نمردهاند؛ بلکه زندهاند<ref>سوره بقره، آیه۱۵۴.</ref> و نزد پروردگارشان، روزی داده میشوند.<ref>سوره آل عمران، آیه۱۶۹.</ref> | * زنده بودن: بنا بر آیات قرآن، کسانی که در راه خدا کشته میشوند نمردهاند؛ بلکه زندهاند<ref>سوره بقره، آیه۱۵۴.</ref> و نزد پروردگارشان، روزی داده میشوند.<ref>سوره آل عمران، آیه۱۶۹.</ref> | ||
* برخورداری از حق شفاعت. شهید در کنار پیامبران و عالمان از شفاعتکنندگان در [[قیامت]] است.<ref> حمیری، قرب الاسناد، مکتبة نینوا، ج۱، ص۳۱.</ref> | * برخورداری از حق شفاعت. شهید در کنار پیامبران و عالمان از شفاعتکنندگان در [[قیامت]] است.<ref> حمیری، قرب الاسناد، مکتبة نینوا، ج۱، ص۳۱.</ref> | ||
* آمرزش گناهان و رحمت خدا.<ref>سوره آل عمران، آیه۱۵۷.</ref>در روایتی که از [[امام باقر(ع)]] نقل شده، هنگامی که نخستین قطره خون شهید جاری میشود، تمام گناهان او بهجز [[حقالناس]] بخشیده میشود.<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۱۸۳.</ref> | * آمرزش گناهان و رحمت خدا.<ref>سوره آل عمران، آیه۱۵۷.</ref>در روایتی که از [[امام باقر(ع)]] نقل شده، هنگامی که نخستین قطره خون شهید جاری میشود، تمام گناهان او بهجز [[حقالناس]] بخشیده میشود.<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۱۸۳.</ref> در مورد [[حقالناس]] بر عهده شهید نیز گفته شده اگر در جبران آن کوتاهی نکرده و نیت پرداخت داشته؛ خداوند آن حق را جبران و صاحب حق را راضی میکند.<ref>شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۶۵ش، ج۶، ص۱۸۸، ح۳۹۵ و ص۱۹۱، ح۴۱۱؛ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۵، ص۹۹.</ref> | ||
* ورود به بهشت.<ref>سوره توبه، آیه۱۱۱.</ref> شهید از نخستین کسانی است که به [[بهشت]] میرود.<ref>علامه مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۴ق، ج۷۱، ص۱۴۴.</ref> | * ورود به بهشت.<ref>سوره توبه، آیه۱۱۱.</ref> شهید از نخستین کسانی است که به [[بهشت]] میرود.<ref>علامه مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۴ق، ج۷۱، ص۱۴۴.</ref> | ||