تواضع: تفاوت میان نسخه‌ها

بنا بر حدیثی، مؤمن وظیفه دارد نسبت به دیگر مؤمنان متواضع باشد و از [[تفاخر|فخرفروشی]] به آنان بپرهیزد. <ref> رجوع کنید به نهج البلاغه، همانجا؛ ابن ماجه، ج ۲، ص ۱۳۹۹؛ مسلم بن حجاج، ج ۸، ص ۱۶۰ </ref> به نظر می‌رسد که مؤمن چون ارزشمندیِ امور را با ملاکِ دوری و نزدیکی به [[خدا]] می‌سنجد و معیار ارزش نعمت‌های دنیوی را با توجه به [[آخرت]] تعیین می‌کند، در نتیجه تلاش دارد از سرفروتنی حیات [[زهد|زاهدانه‌ای]] در پیش گیرد و زندگی‌اش را با فقیر‌ترین انسان‌ها همسان سازد. سیره و سلوک [[پیامبر اکرم(ص)]]، این معنا را به روشنی نشان می‌دهد. <ref> برای نمونه رجوع کنید به کلینی، ج ۲، ص ۱۲۲، ج ۸، ص ۱۶۹؛ ورّام، ج ۱، ص ۲۰۰؛ مجلسی، ج ۱۶، ص ۱۹۹ </ref> رعایت حد وسط در هر فضیلتی نیکوست و افراط و تفریط در آن مذموم است؛ افراط در تواضع این است که انسان خودبزرگ‌بین باشد و دیگران را حقیر و ناچیز شمرد و تفریط در آن این است که چنان تواضع کند که به ذلت، حقارت و پستی بینجامد.<ref> منتظری، فراز و فرود نفس، بی‌جا، ص۳۳۴.</ref>