آیه سیف: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه سَیف''' یا '''آیه قِتال''' ([[سوره توبه]]: ۵) به مسلمانان فرمان می‌دهد پس از مهلت چهارماهه، مشرکان را بکشند یا آنان را [[اسیر]] و محاصره کنند؛ مگر اینکه [[اسلام]] آورند. به گفته مفسران شیعه و سنی، منظور از مشرکان در این آیه، مشرکان عهدشکن در زمان پیامبر(ص) است؛ با این حال، [[سلفیه|گروه‌های سلفی جهادی]] برای [[جهاد ابتدایی]] به این آیه استناد می‌کنند.

برخی آیه سیف را [[ناسخ و منسوخ|ناسخ]] برخی از آیات با موضوع صلح، [[جزیه]] و [[فدیه]] دانسته‌اند؛ در مقابل، عده‌ای معتقدند این آیه، ناسخ هیچ آیه‌ای نیست؛ بلکه توسط [[آیه ۶ سوره توبه|آیه بعدی]] که [[خدا|خداوند]] به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]] دستور می‌دهد که «اگر یکی از [[شرک|مشرکان]] از تو پناه خواست تا کلام خدا را بشنود، به او اجازه بده و سپس او را به محل امن برسان»، تخصیص زده شده است.

بنا بر این آیه اگر مشرکان پیش از سپری شدن مدت تعیین‌شده، اسلام بیاورند و [[شعائر اسلامی]] را که مهم‌ترین آنها نماز و زکات است برپا دارند، در امان خواهند بود و بدون تفاوت، از تمام آنچه مسلمانان برخوردارند، برخوردار خواهند شد.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۴، ص۱۲.</ref> بیان اقامه نماز و دادن زکات در آیه را نشانه‌ای برای توبه و ایمان دانسته‌اند.<ref>بیضاوی، أنوار التنزیل و أسرار التأویل، ۱۴۱۸ق، ج۳، ص۷۱.</ref> [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]]، مفسر قرآن گفته ظاهر آیه این است که چهار موضوع «بستن راه‌ها، محاصره‌، اسیرکردن و کشتن» اموری اختیاری نیست؛ بلکه با در نظر گرفتن شرایط زمان، مکان و اشخاصِ مدنظر، باید هریک از این امور که مناسب است عملی گردد‏.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۲۹۲.</ref>