مرجعیت زن: تفاوت میان نسخه‌ها

شرط مردبودن در مرجعیت را نظر مشهور فقهای امامیه، مخصوصاً فقهای بعد از سده دهم هجری دانسته‌اند.<ref>قائنی، «تقلید از مجتهد زن (۱)»، ص۳۷.</ref> [[شهید ثانی]] ([[سال ۹۱۱ هجری قمری|۹۱۱]]-[[سال ۹۵۵ هجری قمری|۹۵۵]] یا [[سال ۹۶۵ هجری قمری|۹۶۵ق]]) مردن بودن را از شرایط مفتی ذکر کرده است.<ref>شهید ثانی، الروضة البهیه، ۱۴۱۰ق، ج۳، ص۶۲.</ref> گفته‌اند در کلمات فقیهان پیش از او چنین شرطی ذکر نشده است.<ref>علائی رحمانی، «اجتهاد و مرجعیت زنان از منظر دین»، ص۸۹؛ ایزدی‌فرد و کاویار، «واکاوی ادله ناظر بر مرجعیت زنان در فقه امامیه»، ص۲۱۸؛ نگاه کنید به سیفی مازندرانی، الإجتهاد و التقلید، ۱۴۳۵ق، ص۱۱۱-۱۱۲.</ref> همچنین علت این که فقهای متقدم به شرط بودن مردانگی در مرجعیت تصریح نکرده‌اند، واضح بودن این شرط نزد آن‌ها با توجه به مشروط بودن [[قضاوت]] به این ویژگی یا مطرح نبودن باب اجتهاد و تقلید در کتب فقهی آن دوران ذکر شده است.<ref>سیفی مازندرانی، الإجتهاد و التقلید (دلیل تحریر الوسیلة للإمام الخمینی)، ۱۴۳۵ق، ص۱۱۲-۱۱۳.</ref>