Automoderated users، confirmed، movedable، protected، مدیران، templateeditor
۶٬۸۴۱
ویرایش
آیه ۳ سوره صف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
در این آیه برای بیان خشم خدا از تعبیر «مقت» استفاده شده است. «مَقْت» به بغض و ناراحتی شدید معنا شده<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۲۴۹.</ref> و درباره فردی به‌کار می‌رود که کار زشتی انجام داده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۴، ص۶۲.</ref> برخی «مَقْت» را خشم همراه با کوچک‌دانستن طرف مقابل گفته‌اند.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱۵، ص۳۴۱.</ref> استفاده از تعبیر «کبُرَ؛ بزرگ است»<ref>مصطفوی، التحقیق، ۱۳۶۰ش، ج۱۰، ص۱۶.</ref> در کنار «مَقْت» را بیان‌گر بزرگی و شدت بیشتر [[خشم]] دانسته‌اند.<ref>«[https://sath3.eshia.ir/feqh/archive/text/ashrafi/tafsir/89/891007/ درس تفسیر استاد اشرفی]»، مدرسه فقاهت.</ref> تعبیر «کبُرَ مَقْتًا» در [[آیه ۳۵ سوره غافر]] نیز در مورد افرادی به کار رفته که بدون دلیل و برهان در مورد آیات خداوند مجادله می‌کنند.<ref>طیب، أطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۱۱، ص۳۷۶.</ref> | در این آیه برای بیان خشم خدا از تعبیر «مقت» استفاده شده است. «مَقْت» به بغض و ناراحتی شدید معنا شده<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۲۴۹.</ref> و درباره فردی به‌کار می‌رود که کار زشتی انجام داده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۴، ص۶۲.</ref> برخی «مَقْت» را خشم همراه با کوچک‌دانستن طرف مقابل گفته‌اند.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱۵، ص۳۴۱.</ref> استفاده از تعبیر «کبُرَ؛ بزرگ است»<ref>مصطفوی، التحقیق، ۱۳۶۰ش، ج۱۰، ص۱۶.</ref> در کنار «مَقْت» را بیان‌گر بزرگی و شدت بیشتر [[خشم]] دانسته‌اند.<ref>«[https://sath3.eshia.ir/feqh/archive/text/ashrafi/tafsir/89/891007/ درس تفسیر استاد اشرفی]»، مدرسه فقاهت.</ref> تعبیر «کبُرَ مَقْتًا» در [[آیه ۳۵ سوره غافر]] نیز در مورد افرادی به کار رفته که بدون دلیل و برهان در مورد آیات خداوند مجادله می‌کنند.<ref>طیب، أطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۱۱، ص۳۷۶.</ref> | ||
خداوند در [[آیه ۲ سوره صف]] مؤمنان را توبیخ می‌کند که چرا چیزی می‌گویند و بدان عمل نمی‌کنند. آیه ۳ صف را علتی برای آیهٔ قبل دانسته‌اند که خداوند از اینکه انسان چیزی بگوید و بدان عمل نکند خشمگین می‌شود.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۲۴۹.</ref> | خداوند در [[آیه ۲ سوره صف]] مؤمنان را توبیخ می‌کند که چرا چیزی می‌گویند و بدان عمل نمی‌کنند. آیه ۳ صف را علتی برای آیهٔ قبل دانسته‌اند که خداوند از اینکه انسان چیزی بگوید و بدان عمل نکند خشمگین می‌شود.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۲۴۹.</ref> [[شیخ طوسی]] عالم و مفسر شیعه، نکته‌ای را ذیل آیه آورده که [[خدا|خداوند]] ناراحتی خود بر گفتن چیزی و انجام ندادن آن را در حالی ذکر می‌کند که انجام همه حرف‌هایی که انسان می‌زند، [[واجب]] نیست. انسان در موارد متعددی حرف‌هایی می‌زند که انجام آن‌ها واجب نیست و می‌توان آن‌ها را ترک کرد.<ref>شیخ طوسی، التبیان، بیروت، ج۹، ص۵۹۱.</ref> | ||
عدهٔ زیادی از مفسران نقل کرده‌اند که برخی [[صحابه|اصحاب پیامبر]] آرزوی جهاد داشتند اما وقتی فرصت [[جهاد]] پدید آمد از انجام آن خودداری کردند. آیه ۳ سوره صف در مورد این افراد نازل شده است.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۷، ص۳۱۳.</ref> برخی معتقدند آیه برای اصحابی نازل شده که حَسرَت حضور نیافتن در [[غزوه بدر|جنگ بدر]] را می‌خوردند و می‌گفتند در آینده خواهیم جنگید؛ اما وقتی نوبت [[غزوه احد|جنگ احد]] رسید، فرار کردند.<ref>حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۵۶۵.</ref> | عدهٔ زیادی از مفسران نقل کرده‌اند که برخی [[صحابه|اصحاب پیامبر]] آرزوی جهاد داشتند اما وقتی فرصت [[جهاد]] پدید آمد از انجام آن خودداری کردند. آیه ۳ سوره صف در مورد این افراد نازل شده است.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۷، ص۳۱۳.</ref> برخی معتقدند آیه برای اصحابی نازل شده که حَسرَت حضور نیافتن در [[غزوه بدر|جنگ بدر]] را می‌خوردند و می‌گفتند در آینده خواهیم جنگید؛ اما وقتی نوبت [[غزوه احد|جنگ احد]] رسید، فرار کردند.<ref>حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۵۶۵.</ref> | ||