توهین به مقدسات: تفاوت میان نسخه‌ها

در تعزیر شدن کسی که اهانت به مقدسات می‌کند اختلافی بین فقها نیست.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴۱، ص۶۰۱.</ref> در پاره‌ای از موارد همچون نجس کردن عمدی [[مسجد الحرام|مسجدالحرام]] میزان تعزیر به شکل ثابت تعیین شده است.<ref>جعفری لنگرودی، ترمینولوژی حقوق، ۱۳۶۷ش، ذیل واژه «تعزیر مُقدَّر»</ref> برخی از موارد تعزیری توهین به مقدسات به شرح زیر است:

* قبر پیامبر(ص) و ائمه(ع) و حرم آن‌ها: هرچیزی که باعث اهانت و استهزا به قبور و حرم امامان(ع) گردد حرام است<ref>برای نمونه نگاه کنید به: شیخ مفید، المقنعة، ۱۴۱۳ق، ص۷۸۲؛ شیخ طوسی، النهایة، ۱۴۰۰ق، ص۶۹۸.</ref> و فردِ مرتکبْ تعزیر می‌شود.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ابن‌براج، المهذب، ۱۴۰۶ق، ج۲، ص۵۲۳؛ فاضل هندی، کشف اللثام، ۱۴۱۶ق، ج۱۰، ص۴۸۹.</ref>

* در فقه اسلامی، وقوع جرم در برخی از زمان‌ها نظیر [[جمعه (روز)|جمعه]]، ماه رمضان و مکان‌های مورد احترام مسلمانان مثل مساجد، در تشدید حد موثر است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: شیخ مفید، المقنعة، ۱۴۱۳ق، ص۷۸۲؛ شیخ طوسی، النهایة، ۱۴۰۰ق، ص۶۹۸؛ امام خمینی، تحریر الوسیلة، ۱۳۹۲ش، ج۲، ص۴۶۸.</ref> مثلاً اگر کسی در چنین زمان‌هایی مرتکب [[زنا]] شود علاوه بر اجرای [[حد شرعی|حد]]، به‌دلیل توهین و اهانت به مقدسات مستحقق تعزیر نیز می‌شود.<ref>شیخ طوسی، النهایة، ۱۴۰۰ق، ص۶۹۸؛ابن‌ادریس، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۳، ص۴۴۷؛ امام خمینی، تحریر الوسیلة، ۱۳۹۲ش، ج۲، ص۴۶۸؛ گلپایگنی، الدر المنضود فی احکام الحدود، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۹۷؛ تبریزی، أسس الحدود و التعزیرات، ۱۳۷۳ش، ص۱۷۵.</ref>

* مساجد: از مصادیق اهانت به مسجد نجس کردن عمدی آن است.<ref>طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۸۷.</ref>

*هرچیزی که احترامش در شریعت اسلامی واجب باشد؛ مثل کتاب‌های حدیثی و فقهی، <ref>کاشف‌الغطاء، سفینة النجاة، ۱۳۴۴ق، ج۱، ص۸۵؛ خویی، صراط النجاة، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۴۳۷؛ سیفی مازندرانی، مبانی الفقه الفعال، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۱۵۴.</ref> تربت امام حسین(ع) و هرچیزی که برای تبرک و شفا از قبر امام حسین(ع) گرفته شده باشد و هر آنچه متعلق به قبور ائمه(ع) باشد؛ مانند: تربتِ قبر<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۲، ۵۱و۵۱؛ ج۶، ص۹۸و۹۹؛ طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ج۱، ص۹۰.</ref> و وسایل آن.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۶، ص۹۸؛ خویی، منهاج الصالحین، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۱۶؛ امام خمینی، کتاب الطهارة، ۱۴۲۱ق، ج۴، ص۱۲۳.</ref>