آیه حرث: تفاوت میان نسخه‌ها

در ارتباط با تشبیه زنان به مزرعه در آیه حرث، میان [[مفسران]] دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد. [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] منظور [[خدا|خداوند]] از این تشبیه را اشاره به هدف نهایی [[ازدواج]] که نه فقط در اطفای شهوات و نیازهای جنسی، بلکه حفظ حیات اجتماعی و بقای نسل انسانی است، می‌داند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۱۴۱.</ref> [[سید محمود طالقانی|محمود طالقانی]] نیز در [[پرتوی از قرآن (کتاب)|تفسیر پرتوی از قرآن]]، تشبیه زن به مزرعه را تشبیهی مطابق با خلقت زن دانسته که در آن تمام اندام‌ها و توانایی‌های درونی و بیرونی زن پیرامون رحم و توانایی فرزند‌پروری او شکل گرفته است.<ref>طالقانی، پرتوی از قرآن،‌ ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۱۳۴.</ref> [[علامه طباطبائی]] ادامه این آیه را در بیان هدف تولید نسل و شکل‌دهی جامعهٔ انسانی می‌داند که از [[ایمان|مؤمنان]] می‌خواهد تا در این فرزندآوری به [[آخرت]] خود بیندیشند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۲۱۴.</ref>

[[مالک بن انس]] از پیشوایان فقهی [[اهل‌سنت]] با استناد به این آیه، [[آمیزش]] مرد با زن از پشت را جایز دانسته است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۵۶۵.</ref> [[شیخ طوسی]] پس از ذکر مخالفت غالب مفسران و فقهای اهل‌سنت با نظر مالک، تمام دلایلی که علیه او اقامه شده را برشمرده و رد می‌کند و دلالت این آیه بر جواز آمیزش از پشت را بدون اشکال می‌داند.<ref>طوسی، التبیان، ج۲، ص۲۲۳ و ۲۲۴.</ref> در مقابل، برخی از مفسران و فقهای [[شیعه]] قائلند که با توجه به واژه حرث در این آیه،‌ تنها آمیزشی را می‌توان جایز شمرد که بتوان از آن تولید مثل کرد؛ از آنجا که نمی‌توان با [[آمیزش]] از پشت فرزندی به دنیا آورد،‌ [[آیه]] در مقام بیان جواز این قسم از کامجویی نیست.<ref>نگاه کنید به: مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۳۳۷، نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۲ش، ج۲۹، ص۱۰۶.</ref>{{یاد| صاحب جواهر از میان فقها از افرادی مانند ابن‌حمزه، ابوالفتوح رازی، قطب‌الدین راوندی و ابن‌حمزه نام می‌برد که با استناد به روایات و آیاتی همچون آیه حرث، قائل به تحریم آمیزش از پشت هستند؛‌ البته وی استدلال آنها بر حرمت را نمی‌پذیرد. استدلالشان به آیه حرث بر این اساس است که فرزندآوری که لازمه «حرث» (زمین کِشت) بودن زن است؛ با آمیزش از پشت ممکن نیست. (نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۲۹، ص۱۰۵ و ۱۰۶.)}}