ویکی شیعه:Featured articles/2024/01
غُلُوّ بیرون رفتن از اعتدال در دین و زیاده‌روی در حق پیامبران و امامان است. غلو را جریانی انحرافی در ادیان می‌دانند که همواره در تاریخ بشر وجود داشته است. برخی از مصادیق غلو را چنین برشمرده‌اند: اعتقاد به خدا بودن یک پیامبر یا امام، کسی را فرزند خدا دانستن، اعتقاد به نبوت امام علی یا امامان شیعه و اعتقاد به مهدویت افرادی غیر از مهدی موعود. اهداف و انگیزه‌های سیاسی، عقب‌ماندگی فکری، دوست‌داشتن افراطی، تعصبات کورکورانه و وجود عوامل نفوذی بین مسلمانان برای ایجاد انحراف فکری را از جمله عوامل ایجاد باورهای غلوآمیز در میان مسلمانان دانسته‌اند. امامان شیعه(ع) ضمن مردود دانستن عقاید غالیان با استدلال و برهان، با بیان علل و پیامدهای غلو و نیز توطئه‌های غالیان، شیعیان را به دوری از آنان توصیه می‌کردند. در روایات، غالیان کافر و مشرک معرفی شده‌اند و با تعابیری همچون بدترین مخلوقات خدا، از آن‌ها یاد شده است. عالمان شیعه به پیروی از این‌گونه روایات، به مبارزه با غالیان و عقاید غلوآمیز می‌پرداختند. از غلو در علم کلام، علم رجال و فرقه‌شناسی بحث شده است. فقها نیز درباره غلو و احکام کسانی که باورهای غلوآمیز دارند بحث کرده‌اند. به فتوای آنان، هر باور غلوآمیزی که منجر به انکار یکی از ضروریات دین شود، در حکم کفر است و باورمندان به آن کافرند و احکام کافر بر آن‌ها مترتب می‌شود.