ویکی شیعه:نوشتار پیشنهادی هفته/۲۰۱۹/۲۳
غُلُوّ فراتر بردن اعتقاد دینی از حد خود است و بیشتر نسبت به ائمه(ع) به کار می‌رود؛ به صورتی که آنان را تا حد نبوت یا خدایی بالا می‌برند. جهل و ناآگاهی، دوست داشتن زیاد، سودجویی رهبران غلات و سوءاستفاده از باورهای دینی مسلمانان از عوامل گرایش به غلو و سبب گسترش آن بوده است.
عقیده به الوهیت و ربوبیت افراد، حلول جزء الاهی در افراد، تناسخ، تفویض، عقیده افراطی به علم غیب ائمه، اباحه‌گری و تأویل ناروای آیات قرآن از مهم‌ترین عقاید غلوآمیز در نزد فرقه‌های مختلف اسلامی است.
ائمه شیعه(ع) ضمن مردود دانستن عقائد غلات با استدلال و برهان، با بیان علل و پیامدهای غلو و نیز توطئه‌های غلات، شیعیان را به دوری گزیدن از غلات توصیه می‌کردند.
در ادیان پیش از اسلام نیز غلو وجود داشته است. پرستش فرعون در مصر قدیم، بت‌پرستی و پرستش موجوداتی همچون آفتاب، ماه و ستارگان توسط اعراب جاهلی و خدا دانستن مسیح نمونه‌هایی از غلو پیش از اسلام است.