ضیاءالدین دری اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ضیاء الدین دُرّی اصفهانی''' (۱۲۹۳-۱۳۷۵ق)، یکی از مدرّسان [[فلسفه]] در [[قرن چهاردهم]] بود، که از روش [[مشاء|مشائی]] پیروی می‌کرد. او نزد [[میرزا محمد حسن کرمانشاهی]]، [[ملا محمد کاشانی]] و [[جهانگیر خان قشقایی]] شاگردی کرد. | '''ضیاء الدین دُرّی اصفهانی''' (۱۲۹۳-۱۳۷۵ق)، یکی از مدرّسان [[فلسفه]] در [[قرن چهاردهم]] بود، که از روش [[مشاء|مشائی]] پیروی می‌کرد. او نزد [[میرزا محمد حسن کرمانشاهی]]، [[ملا محمد کاشانی]] و [[جهانگیر خان قشقایی]] شاگردی کرد. | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۶: | ||
===تدریس=== | ===تدریس=== | ||
دری اصفهانی پس از سکونت در تهران، به تدریس در دانشگاه مشغول شد<ref>مهدوی، ص۳۹۲ </ref> | دری اصفهانی پس از سکونت در تهران، به تدریس در دانشگاه مشغول شد<ref>مهدوی، ص۳۹۲ </ref> | ||
در ۱۳۲۷ مدرسه‌ای تأسیس کرد و | در ۱۳۲۷ مدرسه‌ای تأسیس کرد و در آن به تدریس، مباحثه، مطالعه، تحقیق و نگارش پرداخت.<ref> شهرزوری، ج۲، خاتمۀ درّی، ص۱۵۶</ref> | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۰: | ||
*تصحیح ترجمۀ فروغی از طبیعیات شفاء<ref>دری اصفهانی، مقدمه، ص۱-۲</ref><ref>برای اطلاع از دیگر آثار، مشار، ج۳، ستون۵۶۷-۵۶۹</ref> | *تصحیح ترجمۀ فروغی از طبیعیات شفاء<ref>دری اصفهانی، مقدمه، ص۱-۲</ref><ref>برای اطلاع از دیگر آثار، مشار، ج۳، ستون۵۶۷-۵۶۹</ref> | ||
===روش=== | ===روش=== | ||
روش دری اصفهانی در فلسفه [[مشائی]] بود. | روش دری اصفهانی در فلسفه [[مشاء|مشائی]] بود. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۱ آوریل ۲۰۱۴، ساعت ۱۰:۱۰
ضیاء الدین دُرّی اصفهانی (۱۲۹۳-۱۳۷۵ق)، یکی از مدرّسان فلسفه در قرن چهاردهم بود، که از روش مشائی پیروی می‌کرد. او نزد میرزا محمد حسن کرمانشاهی، ملا محمد کاشانی و جهانگیر خان قشقایی شاگردی کرد. وی علاوه بر تدریس در دانشگاه با تأسیس مدرسه‌ای، در آن به تحقیق و نگارش پرداخت به گونه‌ای که بسیاری از متون فلسفی و برخی رساله‌های ابن سینا و حکمای دیگر را ترجمه کرد. از آثار او می‌توان به اصول عقاید دین و فلسفة الاعتماد اشاره کرد.
زیست نامه
ضیاء الدین دُرّی اصفهانی در ۱۲۹۳ در روستای دُر، از توابع اصفهان به دنیا آمد. و در ۱۳۷۵ق/۱۳۳۴ش در تهران درگذشت.[۱]
فعالیت علمی
تحصیل
وی پس از تحصل علوم مقدماتی در زادگاهش در ۱۳۰۹ به قصد دانش اندوزیی به اصفهان و سپس تهران رفت.[۲]
استادان
تدریس
دری اصفهانی پس از سکونت در تهران، به تدریس در دانشگاه مشغول شد[۴] در ۱۳۲۷ مدرسه‌ای تأسیس کرد و در آن به تدریس، مباحثه، مطالعه، تحقیق و نگارش پرداخت.[۵]
تألیف
او علاوه بر ترجمه برخی متون فلسفی، رساله‌های بسیاری از ابن سینا را به فارسی ترجمه کرد؛ برخی از آثار وی عبارتند از:
- لمعات المسترشدین یا اصول عقاید دین (تهران۱۳۰۶ش)
- فلسفة الاعتماد (تهران ۱۳۱۱-۱۳۱۷ش)
- کنز الحکمة، ترجمه فارسی نزهة الارواح و روضة الافراح شمس الدین شهرزوری است و در ۱۳۱۶ش در تهران چاپ شده است. او در این کتاب از کتاب اسفار ملا صدرا انتقاد می کند و معتقد است که وی در آن کتاب فقراتی از کتاب های پیشینیان را بدون ذکر نام کتاب‌ها و مؤلف آنها آورده و آن مطالب را به خودش نسبت داده است.[۶]برخی از اهل فلسفه به این انتقاد پاسخ گفته اند.[۷]
- کنز المسائل فی اربع مسائل؛ که مشتمل بر ترجمه و شرح فصوص فارابی، ترجمۀ رساله‌ای درباره خیر و شر از خیام، تألیف رساله ای در بیان حدوث زلزله و رساله ای در شرح برخی اصطلاحات فلسفه، اثر اخیر در ۱۳۳۰ش، در تهران چاپ شده است.
- ترجمۀ رسائلی از ابن سینا؛ از جمله: رسالۀ عرشیه، همراه با مقدمۀ مفصلی که آن را فوائد الدریة نام نهاده است؛ رساله در سر قدر؛ رسالۀ فیض الهی؛ رسالۀ عشق؛ رسالۀ تحفه، دربارۀ تجرد و جوهریت نفس ناطقه؛ رسالۀ ترغیب بر دعا؛ رسالۀ اسرار الصلواة؛ تفسیر سورۀ توحید|؛ تفسیر سورۀ قل اعوذ برب الفلق؛ تفسیر سورۀ قل اعوذ برب الناس؛ و کیفیت استجابت دعا. این مجموعه با عنوان رسائل ابن سینا که در ۱۳۶۰ش در تهران چاپ شده است.
- شرح و ترجمۀ شش رساله از ابن سینا از جمله مبدأ و معاد، قصیده عینیه، اقسام علوم عقلی و تقسیم نفوس با عنوان راهنمای حکمت.(تهران۱۳۷۳ش)
- شرح منظومۀ سبزواری
- تصحیح ترجمۀ فروغی از طبیعیات شفاء[۸][۹]
روش
روش دری اصفهانی در فلسفه مشائی بود.
پانویس
- ↑ مهدوی، ص۳۹۲؛ صدوقی سها، ص ۷۴
- ↑ شهرزوری، ج۲، خاتمۀ درّی، ص۱۵۵
- ↑ شهرزوری، ج۲، خاتمۀ درّی، ص۱۵۵؛ صوقی سها، ص۷۴
- ↑ مهدوی، ص۳۹۲
- ↑ شهرزوری، ج۲، خاتمۀ درّی، ص۱۵۶
- ↑ دری اصفهانی، ج۲، ص۱۵۷-۱۶۴
- ↑ ثبوت، ص۱۲۳-۱۳۰ به نقل از ابوالحسن شعرانی؛ خائری یزدی، ص کد، کو
- ↑ دری اصفهانی، مقدمه، ص۱-۲
- ↑ برای اطلاع از دیگر آثار، مشار، ج۳، ستون۵۶۷-۵۶۹
منابع
- اکبر ثبوت، حدیث دانایی و آموزگاری، در زندگی نامه و خدمات علمی و فرهنگی مرحوم علامه میرزا ابوالحسین شعرانی، تهران،انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، ۱۳۸۴ش.
- مهدی حائری یزدی، کاوشهای عقل نظری، تهران، ۱۳۶۱ش.
- ضیاءالدین دری اصفهانی، کتاب کنز المسائل فی اربع رسائل، تهران، ۱۳۳۰ش.
- محمد بن محمود شهرزوری، کتاب کنزالحکمة، ترجمۀ نزهة الارواح، و روضة الافراح، مترجم: ضیاءالدین دری، تهران، ۱۳۱۶ش.
- منوچهر صدوقی سها، تاریخ حکما و عرفاء متأخر بر صدرالمتألهین، تهران، ۱۳۵۹ش.
- خانبابا مشار، مؤلفین کتب چاپی فارسی و عربی، تهران، ۱۳۴۰-۱۳۴۴ش.
- مصلح الدین مهدوی، تذکرة القبور، یا دانشمندان و بزرگان اصفهان، اصفهان، ۱۳۴۸ش.
منبع
این مقاله از دانشنامه جهان اسلام، ج۱۷، ص۶۳۱-۶۳۲، با دخل و تصرف اقتباس گردیده است.