Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۲٬۰۰۵
ویرایش
آیه ۹۷ سوره یوسف: تفاوت میان نسخه‌ها
←جواز توسل و شفاعت در آیه
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
== جواز توسل و شفاعت در آیه == | == جواز توسل و شفاعت در آیه == | ||
آیه ۹۷ سوره یوسف از مجموعه آیاتی است که جواز [[توسل]] و [[شفاعت]] از آن برداشت شده<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم، ج۴، ص۳۷۴؛ مکارم شیرازی، شیعه پاسخ می‌گوید، ۱۳۸۶ش، ص۹۳.</ref> و واسطه قرار دادن دیگران برای طلب از [[خدا|خداوند]]، علاوه بر [[فطرت|فطری]] بودنش در میان مردم،<ref>سبحانی، آیین وهابیت، ۱۳۶۴ش، ص۲۲۵.</ref> امری طبیعی در دین و [[شریعت اسلامی|شریعت]] دانسته شده است.<ref> مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> | آیه ۹۷ سوره یوسف از مجموعه آیاتی است که جواز [[توسل]] و [[شفاعت]] از آن برداشت شده<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم، ج۴، ص۳۷۴؛ مکارم شیرازی، شیعه پاسخ می‌گوید، ۱۳۸۶ش، ص۹۳.</ref> و واسطه قرار دادن دیگران برای طلب از [[خدا|خداوند]]، علاوه بر [[فطرت|فطری]] بودنش در میان مردم،<ref>سبحانی، آیین وهابیت، ۱۳۶۴ش، ص۲۲۵.</ref> امری طبیعی در دین و [[شریعت اسلامی|شریعت]] دانسته شده است.<ref> مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> مفسران با استناد به این آیه توسل و طلب شفاعت را از مفاهیم صریح [[قرآن]] دانسته<ref>مکارم شیرازی، الأمثل، ۱۴۲۱ق، ج۱۹، ص۹۸؛ سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم، ج۴، ص۳۷۴.</ref> و این آیه را از آیات تأییدکننده توسل<ref>مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> و جواز شفاعت قلمداد کرده‌اند؛<ref>مکارم شیرازی، الأمثل، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۰۴، ج۷، ص۳۰۱؛ قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۰-۲۱.</ref> بنابراین توسل به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[امامان شیعه|ائمه معصومان(ع)]] برای استجابت [[دعا]] و بخشش [[گناه|گناهان]] را بدون اشکال دانسته‌اند<ref>مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۱.</ref> و حتی گفته شده که این آیه مردم را به واسطه قرار دادن آنها ترغیب می‌کند.<ref>حسینی اوسطی، دوازده گفتار درباره حضرت مهدی(ع)، ۱۳۸۶ش، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref> | ||
این آیه، صریحا به توسل فرزندان حضرت یعقوب به پدرشان مبنی بر طلب [[استغفار]] اشاره کرده<ref>قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۱.</ref> و حضرت یعقوب نیز پس از آنکه فرزندانش او را واسطه و شفیع خود قرار دادند نه تنها به توسل آنان اعتراضی نکرد؛ بلکه وعده دعا و استغفار برای آنها نیز داد.<ref>حسینی نسب، شیعه پاسخ می‌دهد، ۱۳۸۶ش، ص۱۴۵؛ حسینی اوسطی، دوازده گفتار درباره حضرت مهدی(ع)، ۱۳۸۶ش، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref> بنابراین چنین نتیجه گرفته شده که طلب استغفار دیگران، منافات با مبانی [[توحید]] نداشته<ref>مکارم شیرازی، الأمثل، ۱۴۲۱ق، ج۷، ص۳۰۱؛ مکارم شیرازی، الشیعة شبهات و ردود، ۱۴۲۸ق، ص۷۳.</ref> و نمی‌تواند [[شرک]] باشد.<ref>مکارم شیرازی، الأمثل، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۱۷.</ref> در غیر این صورت، قرآن آن را [[حرام|تحریم]] می‌کرد.<ref>مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> {{یاد|در برخی آیات دیگر آمده است که پیامبران، فرشتگان و مؤمنان می‌توانند برای بعضی از خطاکاران استغفار کنند و استغفار آنها در پیشگاه خداوند اثرگذار است.(مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۴۵۲.) و حتی به باور برخی از محققان، آیه ۶۴ سوره نساء طریقه توسل را نیز به مردم یاد داده است.(مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۱؛ قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۰.)}} | این آیه، صریحا به توسل فرزندان حضرت یعقوب به پدرشان مبنی بر طلب [[استغفار]] اشاره کرده<ref>قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۱.</ref> و حضرت یعقوب نیز پس از آنکه فرزندانش او را واسطه و شفیع خود قرار دادند نه تنها به توسل آنان اعتراضی نکرد؛ بلکه وعده دعا و استغفار برای آنها نیز داد.<ref>حسینی نسب، شیعه پاسخ می‌دهد، ۱۳۸۶ش، ص۱۴۵؛ حسینی اوسطی، دوازده گفتار درباره حضرت مهدی(ع)، ۱۳۸۶ش، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref> بنابراین چنین نتیجه گرفته شده که طلب استغفار دیگران، منافات با مبانی [[توحید]] نداشته<ref>مکارم شیرازی، الأمثل، ۱۴۲۱ق، ج۷، ص۳۰۱؛ مکارم شیرازی، الشیعة شبهات و ردود، ۱۴۲۸ق، ص۷۳.</ref> و نمی‌تواند [[شرک]] باشد.<ref>مکارم شیرازی، الأمثل، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۱۷.</ref> در غیر این صورت، قرآن آن را [[حرام|تحریم]] می‌کرد.<ref>مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> {{یاد|در برخی آیات دیگر آمده است که پیامبران، فرشتگان و مؤمنان می‌توانند برای بعضی از خطاکاران استغفار کنند و استغفار آنها در پیشگاه خداوند اثرگذار است.(مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۴۵۲.) و حتی به باور برخی از محققان، آیه ۶۴ سوره نساء طریقه توسل را نیز به مردم یاد داده است.(مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۱؛ قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۰.)}} | ||