لواط: تفاوت میان نسخه‌ها

لواط در اصطلاح [[فقه|فقهی]]، چنین تعریف شده است که مردی آلت جنسی‌اش را داخل مقعد مردی دیگر کند.<ref>مشکینی، مصطلحات الفقه، ۱۳۸۱ش، ص۴۵۷.</ref> به گفته [[علی‌اکبر فیض مشکینی|علی مشکینی]] از عالمان شیعه برخی [[مجتهد|فقیهان]] دخول کمتر از ختنه‌گاه را هم لواط نامیدند<ref>مشکینی، مصطلحات الفقه، ۱۳۸۱ش، ص۴۵۷.</ref> و برخی نیز مطلق [[آمیزش]] مرد با مرد، گرچه آلت داخل مقعد نشود و فقط [[تفخیذ]]{{یاد|استمتاع جنسی از ران دیگری، مانند مالیدن آلت به آن را تفخیذ گویند.(جمعی از پژوهشگران، فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۲، ص۵۵۷)}} صورت گیرد را لواط گفته‌اند.<ref>مشکینی، مصطلحات الفقه، ۱۳۸۱ش، ص۴۵۷.</ref> البته [[شهید ثانی]] و [[محمدحسن نجفی|صاحبْ‌جواهر]] استعمال واژه لواط در جایی که دخولی صورت نگیرد را استعمال مجازی{{یاد|استعمال لفظ در غیر محل خودش.(مظفر، اصول الفقه، ۱۳۷۰ش، ج۱، ص۱۷.)}} دانسته‌اند.<ref>شهید ثانی، مسالک الأفهام، ۱۴۱۳ق، ج۱۴، ص۴۰۱.</ref> <ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۴۱، ص۳۷۶.</ref><br>بر اساس [[حدیث]]ی به نقل از [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]]، از این جهت که [[قوم لوط]] اولین کسانی بودند که به گناه بزرگ هم‌جنس‌بازی روی آوردند، نام این [[گناهان کبیره|گناه کبیره]] از نام این قوم گرفته و به آن، لفظ «لواط» اطلاق شد.<ref>علی بن موسی، الفقه المنسوب للإمام الرضا(ع)، ۱۴۰۶ق، ص۲۷۶.</ref>

لواط عملی [[حرام]] و گناهی بزرگ شمرده شده<ref>علامه حلّی، تحریر الأحکام الشرعیة، مؤسسه آل البیت(ع)، ج۲، ص۲۲۴؛ سبزواری، مهذّب الأحکام، ۱۴۱۳ق، ج۲۷، ص۳۰۳.</ref> و علاوه بر [[حد شرعی|مجازات شرعی]] (حدّ)، دارای احکام دیگری همچون محدودیت در ازدواج است.<ref>علامه حلّی، تحریر الأحکام الشرعیة، مؤسسه آل البیت(ع)، ج۲، ص۱۳؛ خويى، منهاج الصالحين، ۱۴۱۰ق، ج‌۲، ص۲۶۵.</ref>  

محدود شدن [[ازدواج]] لواط‌کننده با برخی از زنان جزو آثار شرعی گناه لواط است. طبق فتوای [[مرجع تقلید|مراجع تقلید]]، ازدواج لواط کننده با مادر، دختر و خواهرِ کسی که با او لواط کرده [[حرام ابدی]]<ref>شبیری زنجانی، کتاب نکاح، ۱۴۱۹ق، ج۷، ص۲۱۰۹؛ فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۲، ص۳۶۵.</ref> است.<ref>امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۷۳.</ref> این حکم در ماده ۱۰۵۶ قانون مدنی [[نظام جمهوری اسلامی ایران|جمهوری اسلامی ایران]] نیز گنجانده شده است.<ref>امامی، سید حسن، حقوق مدنی، انتشارات اسلامیه، ج۴، ص۳۲۸.</ref> البته گروهی از فقیهان معتقدند این حکم در صورتی است که لواط‌کننده [[بلوغ|بالغ]] باشد.<ref>امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۷۳.</ref> همچنین اگر عمل لواط پس از ازدواج با مادر، خواهر یا دختر لواط‌شده باشد، آنها بر یکدیگر حرام نمی‌شوند و ازدواجشان باطل نیست.<ref>امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۷۳.</ref>

به [[فتوا|فتوای]] فقیهان، مجازات لواط‌کننده و لواط‌دهنده، اگر بالغ باشند، [[اعدام]] است<ref>برای نمونه رجوع کنید: محقق حلّی، شرائع الإسلام، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۴۷؛ علامه حلّی، تحریر الأحکام الشرعیة، مؤسسه آل البیت(ع)، ج۲، ص۲۲۴؛ شهید ثانی، مسالک الأفهام، ۱۴۱۳ق، ج۱۴، ص۴۰۲؛ نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۴۱، ص۳۷۹-۳۸۰؛ امام خمینی، تحریر الوسیله، مؤسسه دار العلم، ج۲، ص۴۶۹، م۴.</ref> و هرکدام از آنها که غیربالغ باشد، تأدیب{{یاد|تأدیب به تنبیه و کیفری می‌گویند که حاکم‌شرع بر مجرمِ غیربالغ اجرا می‌کند و مقدار آن از حد شرعی کمتر است (ترحینی عاملی، الزبدة الفقهیة، ۱۴۲۷ق، ج۹، ص۳۰۵).}} می‌شود.<ref>برای نمونه رجوع کنید: علامه حلّی، تحریر الأحکام الشرعیة، مؤسسه آل البیت(ع)، ج۲، ص۲۲۴؛ شهید ثانی، مسالک الأفهام، ۱۴۱۳ق، ج۱۴، ص۴۰۳؛ امام خمینی، تحریر الوسیله، مؤسسه دار العلم، ج۲، ص۴۶۹، م۴.</ref> البته برخی فقیهان همچون [[سید ابوالقاسم خویی|ابوالقاسم خویی]] نظری غیرمشهور دارند و حکم [[اعدام]] لواط را در صورتی می‌دانند که مرتکب آن [[محصن|مُحصِن]] باشد؛ یعنی دارای همسر باشد و امکان آمیزش با او داشته باشد؛ وگرنه مجازاتش صد ضربه شلاق است.<ref>برای نمونه رجوع کنید: محقق حلّی، شرائع الإسلام، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۴۷؛ شهید ثانی، مسالک الأفهام، ۱۴۱۳ق، ج۱۴، ص۴۰۵؛ نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۴۱، ص۳۸۰؛ خویی، سید ابو القاسم، تکملة المنهاج، نشر مدینة العلم، قم، چاپ بیست وهشتم، ۱۴۱۰ق.</ref><br>همچنین به گفته فقیهان اگر در جریان این عمل دخولی صورت نگیرد، [[حد شرعی|حدّ]] آن صد ضربه شلاق است<ref>برای نمونه ر.ک: محقق حلّی، شرائع الإسلام، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۴۷؛ علامه حلّی، تحریر الأحکام الشرعیة، مؤسسه آل البیت(ع)، ج۲، ص۲۲۴.</ref> و در هر صورت، اگر مرتکب لواط، قبل از اثبات جُرمش، [[توبه]] کند، حد از او ساقط می‌شود.<ref>امام خمینی، تحریر الوسیله، مؤسسه دار العلم، ج۲، ص۴۷۰، م۸.</ref>

در [[حدیث|روایات]]<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۲۰۰.</ref> و منابع فقهی،<ref>محقق حلّی، شرائع الإسلام، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۴۷؛ علامه حلّی، تحریر الأحکام الشرعیة، مؤسسه آل البیت(ع)، ج۲، ص۲۲۴. </ref> برای اعدام مرتکب لواط‌ روش‌هایی بیان شده که عبارت‌اند از: گردن زدن، آتش زدن، پرت کردن از کوه، [[سنگسار]] و خراب کردن دیوار روی مُجرم. [[حاکم|حاکم اسلامی]] بر اساس مصلحت جامعهٔ اسلامی، دستور به اجرای یکی از روش‌های مذکور می‌دهد.<ref>امام خمینی، تحریر الوسیله، مؤسسه دار العلم، ج۲، ص۴۷۰، م۵.</ref> البته اگر در مواردی، اجرای برخی حدود باعث وهن یا ضربه به اصل دین شود، حاکم اسلامی اختیار دارد برای حفظ منافع مهم‌تر اسلام، اجرای حدود را موقتاً تعطیل کند<ref> امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۲۰، ص۴۵۲.</ref> یا دستور به اجرای بعضی از روش‌ها و اَشکال دیگر مانند اعدام با دار زدن یا گلوله دهد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، استفتاءات جدید، ۱۴۲۷ق، ج۳، ص۳۶۹، س۹۴۸.</ref>

درباره حکمت حرمت لواط، در حدیثی به نقل از [[امام رضا(ع)]] آمده است خداوند در آفرینش زنان و مردان، آنها را با یکدیگر مرکب قرار داده و زنان را برای مردان و مطابق با طبع آنها آفریده است. جهت دیگر، آن‌که این کار سبب انقطاع نسل و مفسده در تدبیر و نظم عالم می‌شود.<ref>ابن بابویه، عیون أخبار الرضا(ع)، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۹۷؛ علل الشرایع، منشورات المكتبة الحيدرية، ج۲، ص۵۴۷</ref><br>[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|المیزان]] در تفسیر آیه «أَئِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ وَتَقْطَعُونَ السَّبِيلَ»؛‌آيا شما با مردها درمى‌آميزيد و راه را قطع مى‌كنيد»،<ref>عنکبوت، آیه ۲۹.</ref> منظور از قطع سبیل (قطع‌کردن راه) را روگردانی از زنان و از بین بردن راه تولید نسل دانسته است. <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱۶، ص۱۲۳.</ref> این در حالی است که قرآن از زنا و رابطه نامشروع مرد با زن تعبیر به راه بد و زشت کرده است «وَلَا تَقْرَبُوا الزِّنَا ۖ إِنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَسَاءَ سَبِيلًا »و به زنا نزديك مشويد، چرا كه آن همواره زشت و بد راهى است. [[آیه ۳۲سوره اسراء]]. در نتیجه لواط از نظر منطق قرآن آثار وضعی‌اش شدیدتر است زیرا بریدن راه تناسل و [[فرزندآوری]] است هر چند هر دو  (لواط و زنا) از نظر قرآن فاحشه‌ و معصیتی زشت و شنیع هستند.{{یاد| سوره اسراء آیه ۳۲ وسوره نمل آیه ۵۴}}<ref>طباطبایی، المیزان، منشورات اسماعیلیان، ج۱۸، ص۶۳، ج۱۳، ص۸۸.</ref>