Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۱۷۴
ویرایش
سید علی‌محمد باب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
'''سید علی‌محمد شیرازی ([[سال ۱۲۳۵ هجری قمری|۱۲۳۵ق]]-[[سال ۱۲۶۶ هجری قمری|۱۲۶۶ق]])''' مشهور به '''باب''' و نقطه اُولی، مؤسس [[بابیه|آیین بابی]] است. او از شاگردان [[سید کاظم رشتی]] در [[کربلا]] بود که پس از فوت او در سال [[سال ۱۲۵۹ هجری قمری|۱۲۵۹ق]]، مدعی شد که [[رکن رابع|رُکنِ رابع]] و باب (نماینده خاص) [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|امام زمان(عج)]] است. پس از آن، هجده نفر از پیروان [[شیخیه|فرقه شیخیه]] (معروف به حروف حی) به وی ایمان آوردند. به دلیل اقدامات یارانش، به دستور حاکم فارس دستگیر و از [[بوشهر]] به [[شیراز]] آورده شد و پس از آن به [[اصفهان]] و سپس به دستور میرزا آقاسی، صدراعظم محمدشاه قاجار، به [[تبریز]] و زندان چهریق منتقل شد. | '''سید علی‌محمد شیرازی ([[سال ۱۲۳۵ هجری قمری|۱۲۳۵ق]]-[[سال ۱۲۶۶ هجری قمری|۱۲۶۶ق]])''' مشهور به '''باب''' و نقطه اُولی، مؤسس [[بابیه|آیین بابی]] است. او از شاگردان [[سید کاظم رشتی]] در [[کربلا]] بود که پس از فوت او در سال [[سال ۱۲۵۹ هجری قمری|۱۲۵۹ق]]، مدعی شد که [[رکن رابع|رُکنِ رابع]] و باب (نماینده خاص) [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|امام زمان(عج)]] است. پس از آن، هجده نفر از پیروان [[شیخیه|فرقه شیخیه]] (معروف به حروف حی) به وی ایمان آوردند. به دلیل اقدامات یارانش، به دستور حاکم فارس دستگیر و از [[بوشهر]] به [[شیراز]] آورده شد و پس از آن به [[اصفهان]] و سپس به دستور میرزا آقاسی، صدراعظم محمدشاه قاجار، به [[تبریز]] و زندان چهریق منتقل شد. | ||
باب در مدت هفت سال از شروع دعوی بابیّت، ادعاهایی از قبیل [[مهدویت]]، [[نبوت]] و [[ربوبیت]] را مطرح کرد؛ ولی در مناظره با علمای شیراز، اصفهان و تبریز، از پاسخ آنها | باب در مدت هفت سال از شروع دعوی بابیّت، ادعاهایی از قبیل [[مهدویت]]، [[نبوت]] و [[ربوبیت]] را مطرح کرد؛ ولی گفته شده در مناظره با علمای شیراز، اصفهان و تبریز، از پاسخ آنها درماند و جهالتش روشن شد. پس از آخرین مناظره‌اش با علمای تبریز در حضور ناصرالدین میرزا، ولیعهد [[قاجاریه|قاجار]]، با نوشتن [[توبه|توبه‌نامه‌ای]] دوباره به زندان چِهریق برده شد تا اینکه [[ناصرالدین شاه قاجار|ناصرالدین شاه]] بر تخت نشست و [[امیرکبیر]] صدراعظم شد. علی‌محمد در [[شعبان]] [[سال ۱۲۶۶ هجری قمری|۱۲۶۶ق]] با نظر ناصرالدین شاه و امیرکبیر و به فتوای علمای تبریز [[اعدام]] و به چاه انداخته شد. به ادعای [[بهائیت|بهائیان]] جسد باب برداشته شد و پس از چندبار دفن شدن در جاهای مختلف، در سال ۱۳۱۷ق از ایران به [[فلسطین]] برده شد و در کوه کَرمِل در حیفا دفن شد. | ||
علی‌محمد باب، خود را از همه [[پیامبران]] حتی [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبراسلام(ص)]] برتر و مظهر نفس [[خدا]] می‌دانست. او معتقد بود با ظهور دینش، [[اسلام]]، نسخ شد و خود را مُبشّر ظهور بعدی یعنی مَنْ یُظْهِرُهُ الله ذکر می‌کرد. باب تدریس غیر کتاب بیان را جائز نمی‌دانست و به فرمانروای آینده [[بابیه|بابی]] توصیه کرد که هیچ کس غیر از بابیان را روی زمین باقی نگذارد. بیان فارسی و عربی و تفسیر سوره یوسف از جمله آثار او است. | علی‌محمد باب، خود را از همه [[پیامبران]] حتی [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبراسلام(ص)]] برتر و مظهر نفس [[خدا]] می‌دانست. او معتقد بود با ظهور دینش، [[اسلام]]، نسخ شد و خود را مُبشّر ظهور بعدی یعنی مَنْ یُظْهِرُهُ الله ذکر می‌کرد. باب تدریس غیر کتاب بیان را جائز نمی‌دانست و به فرمانروای آینده [[بابیه|بابی]] توصیه کرد که هیچ کس غیر از بابیان را روی زمین باقی نگذارد. بیان فارسی و عربی و تفسیر سوره یوسف از جمله آثار او است. | ||