تشییع و تدفین حضرت فاطمه(س): تفاوت میان نسخه‌ها

فاطمه(س) [[وصیت‌های حضرت زهرا|وصیت]] کرد‌ که همسرش امام علی(ع) بدن او را [[غسل میت| غسل]] دهد.<ref name=":5">یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، بیروت، ج۲، ص۱۱۵.</ref> همچنین از [[اسماء بنت عمیس|اسماء بِنْت عُمَیس]] خواست که در غسل بدن او به امام علی(ع) کمک کند.<ref name=":0">ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۳۶۴.</ref> امام علی و اسماء بر طبق وصیت فاطمه، او را غسل دادند<ref name=":5" /> و [[کفن]] کردند.<ref>مجلسی،‌ بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۳، ص۲۰۱.</ref>

{{جعبه نقل قول| عنوان =| نقل‌قول = امام علی(ع) پس از دفن حضرت فاطمه خطاب به قبر پیامبر اسلام:{{-}}'''«ای رسول خدا، بر مرگ دختر برگزیده تو، شکیبایی من اندک است و طاقت و توانم از دست رفته...آن ودیعت بازگردانده شد و آن امانت به صاحبش رسید. اندوه مرا پایانی نیست؛ همه شب خواب به چشمم نرود تا آنگاه که خداوند برای من سرایی را که تو در آن جای گرفته‌ای، اختیار کند. به‌زودی، دخترت تو را خبر دهد که چگونه امتت گرد آمدند و بر او ستم کردند.»<ref> نهج البلاغة، خطبه ۱۹۳، ۱۳۷۷ش، ص۴۲۰-۴۲۱.</ref>|تاریخ بایگانی| منبع =| تراز = چپ| عرض = ۲۳۰px| اندازه خط = ۱۴px|رنگ پس‌زمینه =#FFF9E7| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}}

*[[خانه عقیل بن ابی‌طالب]]<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۱۱، ص۵۹۹.</ref> خانه عقیل، خانه‌ای بزرگ، در کنار قبرستان بقیع بود<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۴، ص۳۳.</ref> که پس از دفن شدن [[فاطمه بنت اسد]]، عباس بن عبدالمطلب و [[ائمه بقیع|چند تن از امامان شیعه(ع)]] در آن، از حالت مسکونی به صورت [[زیارتگاه]] تغییر یافت.<ref> نجمی، «قبر فاطمه(س) یا قبر فاطمه بنت اسد»، ص۱۰۰.</ref>

{{پانویس|۲}}

*ابن‌شهرآشوب مازندرانی، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب علیه‌السلام، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، ۱۳۷۹ق.

*ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، تأویل مختلف الحدیث، بی‌جا، الاشراق، ۱۹۹۹م.

*طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق: ابراهیم، محمد ابوالفضل، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۳۸۷ق.

*کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح: علی‌اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

*نجمی، محمدصادق، [http://ensani.ir/fa/article/85362 «قبر فاطمه(س) یا قبر فاطمه بنت اسد»]، میقات حج، شماره۷: بهار ۱۳۷۳ش.

*نهج البلاغة، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، نشر و پژوهش فرزان روز، ۱۳۷۷ش.