قرن اول هجری قمری: تفاوت میان نسخه‌ها

سلسله امامت شیعیان از سال ۱۱ هجری قمری و بعد از رحلت پیامبر اسلام شروع می‌شود. ۹۰ سال از دوره ۲۵۰ ساله حضور امامان شیعه در قرن اول هجری است. پنج نفر از امامان شیعه در این سده امامت کرده‌اند. امام علی(م ۴۰ق) امام حسن مجتبی (م ۵۰ق)، امام حسین (م ۶۱ق)، امام علی بن حسین (م ۹۵ق) و امام باقر (م ۱۱۴ق) که پنج سال اول دوره امامتش در قرن اول بوده است.<ref>رک: الموسوی، الشیعة فی التاریخ، مکتبة مدبولی، ص۳۲۸.</ref>

در طول قرن اول هجری فقط دو امام اول شیعه کمی بیش از ۵ سال قدرت سیاسی و خلافت را در اختیار داشتند. (از ذی الحجه سال ۳۵ تا ربیع الاول یا ربیع الاخر سال ۴۱ق). پیش از آن امام علی(ع) [[سکوت ۲۵ ساله|بیست و پنج سال نخست]] از دوران امامت خود را به دور از خلافت گذراند.<ref>دونالدسن، مذهب شیعه، ج۱، ص۹۰.</ref> او در این دوران که با خلافت  [[خلفای سه‌گانه]] همراه است گاه به آن‌ها مشورت می‌داد<ref>دونالدسن، مذهب شیعه، ج۱، ص۹۵.</ref> ولی در امور حکومتی دخالتی نداشت. یکبار در سال ۲۳ق در [[شورای شش‌نفره]] آمادگی خود برای خلافت را اعلام کرد و چون عمل به سنت دو خلیفه پیشین را به عنوان شرط خلافت نپذیرفت، رقیبش عثمان خلیفه شد.<ref>دونالدسن، مذهب شیعه، ج۱، ص۹۷-۹۸.</ref> ولی بعد از [[ماجرای قتل عثمان|کشته شدن عثمان]] در سال ۳۵ق، با بیعت گسترده مردم به خلافت رسید.<ref>یوسفی غروی، موسوعة التاریخ الاسلامی، چاپ چهارم، ج۴، ص۴۱۹-۴۲۱.</ref> او تا سال ۴۰ خلافت کرد و در ماه رمضان همان سال در [[مسجد کوفه]] به شهادت رسید.<ref>یوسفی غروی، موسوعة التاریخ الاسلامی، چاپ چهارم، ج۵، ص۴۳۱.</ref>

پس از امام علی(ع)، فرزندش حسن مجتبی(ع) از رمضان سال ۴۰ به امامت رسید و از همان تاریخ با بیعت مردم خلیفه شد. خلافت او تا ربیع الاول یا جمادی الاول سال ۴۱ ادامه داشت. او پس از جنگ با [[معاویة بن ابی‌سفیان|معاویه]] و رفتن سردارانش به سوی معاویه و تنها ماندن از سوی یارانش، طی [[صلح امام حسن علیه السلام|قرارداد صلحی]] خلافت را به معاویه واگذار کرد. امام حسن پس از حکومت کوتاه مدت به مدینه رفت و تا سال ۵۰ق ده‌سال دور از دخالت سیاسی زندگی کرد.  

پس از شهادت امام حسن(ع) در سال ۵۰، امام حسین(ع) به امامت رسید ولی او نیز تا سال ۶۰ق نتوانست دخالتی در امور سیاسی داشته باشد.<ref>پیشوایی، تاریخ اسلام، جلد دوم، ص۴۵۵؛ سلیمانی، تاریخ تحلیلی اسلام، ص۲۶۴.</ref> از او فقط چند اعتراض سیاسی به معاویه ثبت شده است.<ref>پیشوایی، تاریخ اسلام، جلد دوم، ص۴۵۸-۴۶۹.</ref> ولی پس از مرگ معاویه و شروع حاکمیت یزید، امام حسین با او بیعت نکرد و سرانجام در نخستین روزهای سال ۶۱ق و در جنگی نابرابر در واقعه عاشورا به دست عاملان بنی‌امیه به شهادت رسید.  

دو امام بعدی (امام سجاد و امام باقر) که در این قرن زندگی‌ می‌کردند.امام چهارم تا سال ۹۵ق زنده بود.<ref>شیخ مفید، الارشاد، چاپ دوم، ج۲، ص۱۳۷.</ref> او پس از واقعه کربلا در مدینه ساکن شد و در هیچ حادثه سیاسی حتی واقعه حره که در مدینه رخ داد دخالت نکرد.<ref>جلالی، تاریخ تشیع، چاپ جهارم، ج۱، ۲۵۲.</ref> هم‌چنین از او حمایتی در قیام توابین مشاهده نشد هرچند بدنه توابین شیعیان امام سجاد بودند.<ref>جلالی، تاریخ تشیع، چاپ جهارم، ج۱، ۲۵۳.</ref> چنانکه به نامه مختار ثقفی برای حمایت از او نیز پاسخی نداد.<ref>جلالی، تاریخ تشیع، چاپ جهارم، ج۱، ۲۵۴.</ref> در ۵ سال انتهایی این قرن امامت شیعیان بر عهده امام محمد باقر(ع) بود.<ref>جعفری، تشیع در مسیر تاریخ، چاپ دهم، ص۲۸۸.</ref>