حیازت: تفاوت میان نسخه‌ها

حیازت به معنای به‌تصرف در آوردن [[مباح|مباحات]] منقول است.<ref>مؤسسة دایرة المعارف الفقه الاسلامی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۷ش، ج۳، ص۳۹۰.</ref> منظور از مباحات منقول، منابع طبیعی است که مالک خاصی نداشته و همه مردم در حق استفاده از آن مشترک‌اند و مانع شرعی برای بهره‌برداری یا تملک آن به شکل متعارف وجود ندارد. مانند ماهی‌گیری، گرفتن آب از رودخانه‌های عمومی، مراتع، شکارهای خشکی و دریایی، هیزم و علوفه زمین‌های بدون مالک.<ref>مؤسسة دائرة المعارف الفقه الاسلامی، الموسوعة الفقهیة، ۱۴۲۳ق، ج۷، ص۳۰۴؛ مکارم شیرازی، خطوط اقتصاد اسلامی، ۱۳۶۰ش، ج۱، ص۷۲.</ref>