سدیدالدین حمصی رازی: تفاوت میان نسخه‌ها

| وب‌گاه رسمی =

}}

==زندگی‌نامه==

==شخصیت علمی==

سدیدالدین حمصی را از عالمان [[امامیه]] جریان‌ساز پس از دوره [[شیخ طوسی]] دانسته‌اند که در [[کلام اسلامی|کلام]]، [[فقه]] و [[اصول فقه]] دانش گسترده‌ای داشت.<ref>نگاه کنید به: دوانی، «سدیدالدین حمصی»، ص۷۳-۷۵؛ عطایی نظری، «نگاهی به ادوار و مکاتب کلامی امامیه در قرون میانه»، ص۳۱.</ref> [[منتجب الدین رازی]]، از شاگردان سدیدالدین، او را «علامه زمان در اصول دین و اصول فقه»، [[ثقه]] و [[ورع|باورع]] شمرده است.<ref>منتخب الدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۱۰۷ و ۴۰۰.</ref> برخی او را از استوانه‌های برجسته در تحقیق و عالم بی‌نظیر در کلام و اصول فقه دانسته‌اند.<ref>کاظمی دزفولی، مقابس الانوار، مؤسسه آل البیت(ع)، ص۱۱.</ref> صاحب ریاض العلماء او را متکلم و فقیه دقیق معرفی کرده است.<ref>افندی، ریاض العلماء، ۱۴۳۱ق، ج۷، ص۱۲۴ و ۱۲۵.</ref>

نقل شده که اهل شام تنها به چهار نفر که سدیدالدین حمصی از جمله آنها بود، «علماء الفقها» می‌گفتند. [[ابوالصلاح حلبی]]، [[ابن زهره|سید بن زهره]] و [[ابن براج|ابن بَرّاج]] سه نفر دیگر بودند.<ref>حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، بخش مقدمه، ص۱۰.</ref> البته برخی او را [[ایران|ایرانی]] دانسته و اهل شام بودن او را نپذیرفته‌اند.<ref>دوانی، «سدیدالدین حمصی»، ص۷۷.</ref>

او در علم متواضع و منصف بود، حرف حق را از هر کس که بود، می‌شنید و می‌پذیرفت و اهل جدل نیز نبود.<ref>لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۳۱؛  جبرئیلی،  سیر تطور کلام شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۶۹.</ref>

===اساتید و شاگردان===

* [[منتجب‌الدین رازی]] (درگذشت پس از ۵۸۵ق).<ref>تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۳۴.</ref> وی در کتاب الفهرست، از سدیدالدین حمصی به عنوان «شیخنا» یاد کرده است.<ref>منتخب‌الدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۱۱۳.</ref>

* وَرّام بن ابی فِراس حِلّی(درگذشت ۶۰۵ق)، صاحب کتاب «[[تنبیه الخواطر و نزهة النواظر]]».<ref>کاظمی دزفولی، مقابس الانوار، مؤسسه آل البیت(ع)، ص۱۱.</ref>