مالک بن انس: تفاوت میان نسخه‌ها

مالک برجسته‌ترین نماینده فقه حدیث‌گرای [[مدینه]] بود و تأکید بسیار بر [[سنت]] داشت. او در اعتقادات نیز پیرو [[حدیث]] و ظواهر آن بود و ظاهرِ مفاهیمی مانند [[استواء بر عرش|اِستوای بر عرش]] و [[رؤیت خدا]] در [[قیامت]] را می‌پذیرفت. با این حال به برخی روایات اشکال می‌گرفت و علاوه بر بحث سند به محتوا نیز دقت داشت. او سگ و خوک را پاک می‌دانست و [[رضاع کبیر|رِضاع کبیر]] که از [[عایشه]] نقل شده بود را رد می‌کرد. این نوع رویکردها سبب شد برخی او را از [[اصحاب رأی]] به حساب بیاورند.

== جایگاه ==

مالک بن انس<ref name=":0">نووى، تهذیب الأسماء و اللغات، ۱۴۳۰ق، ص۳۰۱.</ref> که به امام مالک،<ref>ابن‌صاعد اندلسى‏، التعریف بطبقات الأمم، ۱۳۷۶ش، ص۱۷.</ref> امام دارالهجره (مدینه)<ref>جزرى، غایة النهایة فی طبقات القراء، ۱۴۲۹ق. ج۲، ص۹۴۱.</ref> و امام [[حجاز|اهل حجاز]]<ref>ابن‌اثیر، المختار من مناقب الأخیار، ۱۴۲۴ق، ج۴، ص۲۶۳.</ref> نیز معروف بود، دومین فقیه از [[فقهای چهارگانه اهل‌سنت]] می‌باشد<ref>توکلی، چهار امام اهل سنت و جماعت، ۱۳۷۷ش، ص۵۹.</ref> که [[فقه مالکی]] منسوب به او است.<ref>سبحانی، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۴۷۴.</ref>

مالک در ۱۷ سالگی تدریس را آغاز کرد<ref>مناوى، طبقات الصوفية، ۱۹۹۹م، ج۱، قسم دوم، ص۴۲۰.</ref> و در ۲۱ سالگی در مقام فتوا دادن قرار گرفت.<ref> پاکتچی، «مالک»، ج۱، ص۸۴.</ref> او فقیه مشهور [[مدینه]] در نیمه اخیر [[قرن دوم هجری]] بود.<ref>پاکتچی، «مالک»، ج۱، ص۸۴.</ref> او در زمان [[هارون]] [[بنی‌عباس|خلیفه عباسی]] از مهم‌ترین فقیهان [[جهان اسلام]] گردید و اعتبار مکتبش به اوج رسید.<ref>پاکتچی، «مالک»، ج۱، ص۸۴.</ref> مذهب مالکی بیشتر در غرب جهان اسلام و توسط شاگردان مالک رواج یافت.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، مقدمه ج۱، ص۲۲.</ref> مالک در اواخر عمر در دربار [[حاکمان عباسی]] صاحب مقام و منزلت بسیار بود.<ref name=":8">سبحانی، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۴۷۵.</ref>