ملا حسین واعظ کاشفی: تفاوت میان نسخه‌ها

 

'''کمال الدّین حسین بن علی واعظ کاشفی'''، (متوفی [[سال ۹۱۰قمری|۹۱۰ق]]) عالم [[قرن نهم هجری قمری|قرن نهم]] و [[قرن دهم هجری قمری|دهم]] قمری در [[خراسان]]. معروفیت وی به دلیل تالیف کتاب [[روضه الشهدا]] است که آن را در اواخر عمر خود نگاشته. او واعظ بوده و شعر نیز می‌گفته است. لقب واعظ و تخلّص وی به کاشفی نیز به همین جهت است. مجالس وعظ و سخنرانی‌های وی در آن دوره شهرت داشته و معاصران وی از جایگاه او نزد مردم و همچنین حاکمان وقت سخن گفته‌اند.

ملا حسین ملقب به کمال‌الدین<ref>خواند میر، حبیب السیر، ۱۳۳۳ش، ج۴، ۳۶۴</ref> فرزند علی در نیمه اول قرن نهم هجری قمری در [[سبزوار]] متولد شد.<ref>عنبرانی، مروری بر زندگی کاشفی، ۱۳۷۰ش، ص۲۵</ref> او شهرت به کاشفی و البیهقی دارد.<ref>کاشفی، فتوت نامه سلطانی، ۱۳۵۰ش، ص۱۷</ref> گاهی از او سبزواری،<ref>خواند میر، حبیب السیر، ۱۳۳۳ش، ج۴، ۳۶۴</ref>هروی<ref>افندی، ریاض العلماء، ۱۴۰۱ق، ص۱۸۵</ref> و بیهقی<ref>افندی، ریاض العلماء، ۱۴۰۱ق، ص۱۸۵</ref> نیز یاد شده‌ است.

ملاحسین، تعلیم مقدماتی را در سبزوار گذراند، سپس به [[نیشابور]] و [[مشهد]] رفت.<ref>صفی، رشحات عین الحیات، ۱۳۵۶ش، ج۱، ص۱۴۵-۱۴۴.</ref> فرزندش فخرالدین علی صفی نوشته: پدرش در ماه ذی‌الحجه سال ۸۶۰ق در مشهد سعدالدین کاشغری، از عارفان [[نقشبندی]] را در خواب دید که او را به هرات دعوت کرد. ملا حسین به [[هرات]] رفت و در آن جا به وعظ پرداخت و در خدمت [[علیشیر نوایی]]، وزیر و همراه [[حسین بایقرا]]، سلطان [[تیموریان|تیموری]] مکان و مرتبتی یافت.<ref>صفی، رشحات عین الحیات، ۱۳۵۶ش، ج۱، ص۱۴۵-۱۴۴.</ref> حسین عمر خود را در هرات سپری کرده و در آنجا به وعظ و ارشاد می‌پرداخته‌است. به گفته برخی، کاشفی در وعظ و خطابه یگانه بود و در مجلس وعظ او ازدحام می‌شد علاوه بر آن آواز خوشی داشت و از آن هنگام سخن گفتن بهره می‌برد.<ref>عنبرانی، مروری بر زندگی کاشفی، ۱۳۷۰ش، ص۸۴</ref>