یزید بن معاویه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←رفتار یزید با اسیران کربلا
| خط ۸۳: | خط ۸۳: | ||
از منابع تاریخی و روایی برمی‌آید که یزید ابتدا [[اسیران کربلا|اسیران]] را در ویرانه‌ای بی‌سقف که به [[خرابه شام]] معروف است اقامت داد.<ref>صدوق، امالی، ۱۴۰۳ق، مجلس ۳۱، ص۲۳۱، ح۴.</ref> پس از سخنرانی‌های [[امام سجاد(ع)]] و [[زینب(س)]]، آنان را به خانه‌ای نزدیک قصر خود منتقل کرد.<ref>شیخ مفید، ارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۲۲.</ref> | از منابع تاریخی و روایی برمی‌آید که یزید ابتدا [[اسیران کربلا|اسیران]] را در ویرانه‌ای بی‌سقف که به [[خرابه شام]] معروف است اقامت داد.<ref>صدوق، امالی، ۱۴۰۳ق، مجلس ۳۱، ص۲۳۱، ح۴.</ref> پس از سخنرانی‌های [[امام سجاد(ع)]] و [[زینب(س)]]، آنان را به خانه‌ای نزدیک قصر خود منتقل کرد.<ref>شیخ مفید، ارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۲۲.</ref> | ||
براساس گزارش‌های تاریخی برخورد یزید در مقاطع مختلف حضور اسیران اهلبیت (ع) با آنان متفاووت بوده گاه همه تقصیرات را برعهده ابن زیاد انداخته وعلتش را نداشتن رابطه خویشاوندی ابن زیاد با اهلبیت(ع) دانسته <ref>شعرانی، دمع السجوم، ترجمه نفس المهموم، ۱۳۷۴ق، ص۲۵۰.</ref> وگاه به همسرش هند که سرزده وارد مجلس شده و به قرار گرفتن سر امام (ع) بالای نیزه اعتراض کرده می گوید که | براساس گزارش‌های تاریخی برخورد یزید در مقاطع مختلف حضور اسیران [[اهلبیت (ع)]] با آنان متفاووت بوده گاه همه تقصیرات را برعهده [[ابن زیاد]] انداخته وعلتش را نداشتن رابطه خویشاوندی ابن زیاد با اهلبیت(ع) دانسته <ref>شعرانی، دمع السجوم، ترجمه نفس المهموم، ۱۳۷۴ق، ص۲۵۰.</ref> وگاه به همسرش هند که سرزده وارد مجلس شده و به قرار گرفتن سر امام (ع) بالای نیزه اعتراض کرده می گوید که بر دختر زاده پیامبر گریه کن. و می‌گوید که خدا ابن زیاد را بکشد که در کارش عجله کرد. <ref>شعرانی، دمع السجوم، ترجمه نفس المهموم، ۱۳۷۴ق، ص۲۶۵. | ||
</ref> وگاهی از عملکرد خویش به شدت اظهار پشیمانی می کرد و ابن زیاد را لعن می کرد که با کشتن حسین(ع) و مسدود کردن راه چاره بروی باعث منفور شدن یزید شده است. <ref>شعرانی، دمع السجوم، ترجمه نفس المهموم، ۱۳۷۴ق، ص ۲۶۶.</ref> | </ref> وگاهی از عملکرد خویش به شدت اظهار پشیمانی می کرد و ابن زیاد را لعن می کرد که با کشتن حسین(ع) و مسدود کردن راه چاره بروی باعث منفور شدن یزید شده است. <ref>شعرانی، دمع السجوم، ترجمه نفس المهموم، ۱۳۷۴ق، ص ۲۶۶.</ref> | ||