مسجد جامع: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مسجد جامع''' یا '''مسجد جمعه'''، [[مسجد|مسجدی]] است که معمولا مسلمانان در بخش اصلی شهرها بنا می‌کنند و مرکز آیین‌های عبادی به ویژه [[نماز جمعه]] و همچنین گردهمایی‌های سیاسی اجتماعی و آموزشی آنان به شمار می‌رفت. بر پایه روایات، مسجد جامع نسبت به دیگر مساجد، از قداست و فضیلت بیشتری برخوردار است. از این‌رو [[نماز]] و [[عبادت]] در آن [[ثواب]] و انجام برخی کارها در آن، مجازات شدیدتری دارد. بیشتر فقیهان شیعه [[اعتکاف]] را در مسجد جامع جایز  دانسته و قائل به جواز آن در غیر مساجد جامع نیستند.

نخستین مساجد با عنوان مسجد جامع در شهرهای [[بصره]] و [[کوفه]] ساخته شد؛ عتبة بن غزوان در سال ۱۴ق با نی و ساقه گیاهان [[مسجد جامع بصره]] را بنا کرد.<ref> ابن قتیبه، المعارف، ۱۹۹۲م، ص۵۶۴.</ref> مسجد کوفه نیز در سال ۱۵ یا ۱۸ق<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۹۳. </ref> ساخته شد.<ref>بلاذری، ص۳۷۸-۳۸۸.</ref> همچنین در قرن نخست قمری، مساجد جامع موصل(۲۰ق)،<ref>بلاذری، ۴۶۵ </ref> تکریت،<ref>حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵، ج۲، ص۳۹.</ref> [[دمشق]]، [[حمص]] (حدود ۱۴ق)، [[مصر]](۲۱ق)،<ref>ابن عبدالحکم، ۱۴۱۵ق، ص۱۶؛ مقریزی، السلوک لمعرفة دول الملوک، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۲۴۶: بنقل از دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ص۴۳۵۴.</ref> شمال آفریقا و [[مغرب |مغرب]] (۵۵ق)<ref>بلاذری، ص۳۲۰؛ ابن اثیر، ۱۳۹۹-۱۴۰۲ق، ج۳، ص۴۶۶؛ مونس، المساجد، ۱۴۰۱ق، ص۶۷-۶۸.</ref> بنا شدند. در ایران نیز مساجدی ساخته شد که مسجد جامع توج در نزدیکی کازرون به فرمان عثمان بن ابی‌العاص والی [[عمر بن خطاب|عمر]] از آن جمله است.<ref>دینوری، اخبارالطوال، ۱۳۶۸ش، ص۱۳۳.</ref>  

در قرن‌های نخستین معمول آن بود که هر شهر یک مسجد جامع داشته باشد تا مظهر وحدت مردم و پیوند آنها با حکومت باشد با افزایش جمعیت و کمبود جا در مساجد، حاکمان به توسعه مساجد اصلی شهرها پرداختند و تا نیمه قرن دوم قمری در هریک از شهرهای [[مدینه]]، [[مکه]]، [[کوفه]]، [[بغداد]]، [[بصره]]، فسطاط و [[دمشق]] یک نماز جمعه برگزار می‌شد.<ref>برای نمونه نک:ابن جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۱۳، ص۵-۶؛ ابن کثیر، ج۵، جزء۱۰، ص۱۳۶؛ مقری، نفح الطیب، ۱۳۸۸ق، ج۱، ص۳۷۴: بنقل از دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ص۴۳۵۴.</ref> از قرن دوم قمری به بعد، در برخی شهرها مانند [[مرو]]،<ref>حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۵، ص۱۱۴.</ref> بغداد،<ref>ابن جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۱۳، ص۵-۶؛ ابن کثیر، ج۶، جزء۱۱، ص۳۳۲.</ref> مصر و [[قاهره]]<ref>ناصرخسرو، سفرنامه، ۱۳۸۱ش، ص۹۰.</ref> دو یا چند مسجد جامع ساخته شد.

در برخی از منابع آمده که نمازگزاردن در مسجد جامع در مقایسه با مساجد محلی یا مسجد بازار ثواب و فضیلت بیشتری دارد<ref> برای نمونه نک: شهید اول، البیان، ۱۴۱۲ق، ص۱۳۶؛ محقق حلی، المعتبر فی شرح المختصر، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۰۵.</ref> بر پایه روایتی که [[اهل سنت]] از [[خلیفه دوم]] نقل کرده‌اند [[نماز جماعت]] و [[نماز مستحبی|مستحبی]] در مسجد جامع برتر از [[حج]] و [[عمره]] مستحبی است<ref>بحشل، تاریخ واسط، ۱۴۰۶ق، ص۱۷۹.</ref> در آداب [[دعا]] نیز مسجد جامع پس از [[عرفات]]، [[خانه خدا]] و حرم‌های اهل‌بیت قرار گرفته است.<ref>جزائری، ص۱۴۶. </ref>  

مساجد جامع، به نام شهرها، بانیان، عالمان مشهور، طایفه و... نامگذاری می‌شدند. بیشتر مساجد جامع به نام شهرها خوانده می‌شوند مانند جامع بصره، کوفه، اصفهان، ری، دمشق، فسطاط و قیروان. البته در شهرهایی که چند مسجد جامع بنا می‌شد هر مسجد جامعی را جداگانه می‌خواندند مثلا در بغداد جامع منصور عباسی، جامع مدینه خوانده می‌شد و جامع مهدی عباسی به جامع رصافه شهرت داشت.<ref>معروف، ص۳۷۷.</ref> برخی از آنها مانند مسجد جامع ابن طولون، [[جامع حاکم مصر|جامع حاکم]]، جامع منصور و جامع سلطان در بغداد به نام بانیان آنها که عمدتا از امیران و صاحب‌منصبان بودند، شهرت داشتند.<ref> ابن جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۱۱، ص۲۵۲.</ref> همچنین برخی از مساجد جامع را به نام سلسله حکومتی، خاندان و یا طایفه‌ای از مردم می‌نامیدند، مانند مسجد جامع اموی دمشق. در مواردی نیز نام مسجد جامع برگرفته از نام محله، بازار، پل یا بارگاه نزدیک مسجد بود.<ref>مقریزی، المواعظ و الاعتبار، ۱۴۱۸ق، ج۴، ص۳-۱۵.</ref>  

مساجد جامع معمولا با نظارت خلیفه یا نمایندگان او اداره می‌شد خلفای نخستین خود در مساجد جامع [[خطبه]] می‌خواندند و نماز جمعه برگزار می‌کردند.<ref>ابن کثیر، ج۶، جزء۱۱، ص۱۹۶. </ref>در دوره‌های بعد خلیفه نظارت بر مساجد جامع و برگزاری [[نماز جمعه]] را به دیگران وا می‌گذاشت و خودش در مناسبت‌های خاص همچون [[عید فطر]] و [[عید قربان|قربان]] در آن حاضر می‌شد.<ref> قلقشندی، صبح الاعشی، قاهره، ج۴، ص۳۹. </ref> خلیفه اداره مساجد جامع را به عالم دینی، قاضی یا وزیر واگذار می‌کرد و طی فرمانی امام و خطیب جمعه مساجد جامع مرکز خلافت را منصوب می‌نمود.<ref>ابن جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۱۴، ص۳۸۳، ج۱۵، ص۳۵۱.</ref>  

والیان نیز پس از ورود به مرکز ولایت، نخستین سخنرانی خود را در مسجد جامع شهر ایراد می‌کردند.<ref>مبرد، الکامل، ۱۳۷۶ق، ج۱، ص۳۸۰: بنقل از دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ص۴۳۵۴.</ref> همچنین در زمان‌های بحرانی همچون جنگ که خلیفه احساس قدرت می‌کرد برای تحریک عواطف مذهبی و بسیج نیروهای مردمی در مسجد جامع حضور می‌یافت و [[خطبه]] می‌خواند.<ref>برای نمونه نک: ابن کثیر، ج۶، جزء۱۲، ص۲۰۹. </ref>  

  بنقل از دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ص۴۳۵۴.</ref> محافل رسمی درس و بحث در مساجد جامع حلقه و مجلس نام داشت <ref>منیرالدین احمد، ص۲۸۹-۳۰۱. </ref> معمولا در مساجد جامع مشهور مانند [[مسجد اموی|مسجد دمشق]] درس هر استادی در قسمتی خاص برگزار می‌شد که به آن زاویه می‌گفتند.<ref>مقریزی، السلوک لمعرفة دول الملوک، ج۲، ص۲۵۵-۲۵۶؛ بنقل از دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ص۴۳۵۴.</ref> در جامع اموی دمشق حلقه‌هایی علمی چهار مذهب اهل‌سنت بر پا بود و هر مذهب زاویه‌ای مخصوص داشت و حلقه‌هایی برای آموزش‌های قرآنی تشکیل می‌شد.<ref> ابن جبیر، رحلة ابن جبیر، دار و مکتبة الهلال، ص۲۱۴-۲۲۰.</ref> به گفته ابن جوزی، ابن طاهر در مسجد جامع نیشابور نزدیک به ۱۰۰۰ مجلس املای حدیث بر پا کرده بود<ref> ابن جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۱۷، ص۳۳۷.</ref> و در [[مسجد جامع اصفهان]] ابوالقاسم طلحی سابقه تشکیل سه هزار مجلس درس را داشت.<ref>ابن جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۱۸، ص۱۰.</ref>  

همچنین نشر و املای اشعار در مساجد جامع نیز مرسوم بود [[دعبل خزاعی]]، [[تائیه دعبل|قصیده تائیه]] خود را در [[مسجد جامع قم]] قرائت کرد.<ref>ابن بابویه ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۲۹۶.</ref> در جامع عمرو عاص مکانی برای برگزاری محافل ادبی ساخته بودند که به قبة الشعراء یا قبة الشعر معروف بود.<ref>خطیب بغدادی، ج۹، ص۱۵۷.</ref>