غلمان: تفاوت میان نسخه‌ها

==واژه شناسی==

غلام در لغت به معنای خدمتگزار و غلمان جمع غلام است.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۱ق، ج۱۲، ص۴۴۰.</ref>

در [[قرآن]] کلمه غلمان (غلام‌ها) یک‌ بار استفاده شده‌ است،<ref>طور، آیه۲۴، وَ يَطوف عَلَيهِمْ غِلْمَانٌ لَّهُمْ كَأَنهُمْ لُؤْلُؤٌ مَّكْنُونٌ، و پیوسته در گرد آنها غلمان گردش می‌کنند که همچون مرواریدهای در صدفند.</ref> دو بار هم در [[سوره|سوره‌های]] [[سوره انسان|انسان]] و [[سوره واقعه|واقعه]] از ولدان (پسران) آمده‌ که معنی همین غلمان را منظور داشته‌ است،<ref>وَ يَطوف عَلَيهِمْ وِلْدَنٌ مخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيْتهُمْ حَسِبْتهُمْ لُؤْلُؤ اً مَّنثُوراً.</ref><ref>قرشی، قاموس قرآن، ۱۳۶۷ش، ج۷، ص۲۴۴.</ref> همچنین در [[آیه]] ۱۹ سوره انسان آمده‌: «و بر گرد آنها پسرانی می‌گردند که هر گاه آنها را ببینی گمان می‌کنی مروارید پراکنده‌اند.»<ref>وَ یطُوفُ عَلَیهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَیتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَّنثُورًا.</ref> در آیات ۱۷ و ۱۸ [[سوره واقعه]] هم توصیفی نسبتاً مشابه وجود دارد: «خدمت‌کارانی جوان و جاودانی پیوسته گرداگرد آنها می‌گردند. با قدح‌ها و کوزه‌ها و جام‌هایی از نهرهای جاری [[بهشت|بهشتی]] (و شراب طهور)»<ref>يَطوف عَلَيهِمْ وِلْدَنٌ مخَلَّدُونَ(۱۷) بِأَکْوَابٍ وَ أَبَارِیقَ وَ کَأْسٍ مِّن مَّعِینٍ.</ref>

از ظاهر این آیات برمی‌آید که پسران زیبای بهشتی فقط برای خدمت‌گزاری بهشتیان آفریده شده‌اند و ارتباط خاص دیگری بین آنان و بهشتیان مطرح نیست.<ref>طیب، اطيب البيان فی تفسير القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۱۲، ص۳۰۲.</ref>

در بین [[مفسران]] مبنی بر اینکه غلمان مخلوقاتی بهشتی‌اند یا انسان‌های زمینی‌ که در خلقتی نو در خدمت بهشتیان قرار می‌گیرند اختلاف وجود دارد. برخی معتقدند آنها فرزندان اهل دنيا هستند كه نه [[ثواب و عقاب|حسناتى]] برای  پاداش دارند و نه [[گناه|گناهى]] برای كيفر شدن. از [[امام علی]](ع) در باره فرزندان [[شرک|مشركان]] [که قبل از تکلیف مرده‌اند] [[حدیث|روایتی]] آمده که آنها خادمان اهل بهشتند.<ref>طبرسی، مجمع البيان،  ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۳۲۷.</ref>

[[محمد حسین طباطبایی|علامه طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان|المیزان]] با عنایت به ظاهر آیه ۲۴ [[سوره طور]]<ref>وَیطُوفُ عَلَیهِمْ غِلْمَانٌ لَهُمْ كَأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَكْنُونٌ</ref> معتقد است غلمان مانند [[حور العین|حور]] از مخلوقات بهشتی است كه از شدت زيبایی مانند لؤلؤیی در گنجينه‌ پنهان داشته شده‌‌اند.<ref>طباطبایی، ترجمه الميزان، ۱۳۷۰ش، ج‌۱۹، ص۲۱.</ref>