سلفیه: تفاوت میان نسخه‌ها

در پیشینه سلفی‌گری [[اصحاب حدیث]] قرار دارند که گرچه به این عنوان شناخته نمی‌شدند، اصطلاح سلف میانشان رواج پیدا کرد.<ref>پاکتچی، و هوشنگی، بنیادگرایی و سلفیه، ۱۳۹۳ش، ص۳۰.</ref> [[احمد بن حنبل]] (درگذشت ۲۴۱ق) پیشوای آنان پیروان خود را در کنار تبعیت از سنت پیامبر به پیروی از اصحاب پیامبر<ref>جبرين، شرح أصول السنة لإمام أحمد بن حنبل، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۳۶.</ref> یا هدایت‌یافتگان از اصحاب و تابعین دعوت می‌کرد.<ref>ابن­ بدران­ دمشقی، المدخل الی مذهب الامام احمد بن حنبل، ص۱۰</ref>

سلف‌گرایی در پیروان ابن‌حنبل در سده‌های بعد حتی گاه به غوغایی اجتماعی بدل شد. برای مثال در قرن چهارم قمری، ابوبکر بربهاری، واعظ حنبلی، گروهی از [[حنبلی|حنبلیان]] تندرو در [[بغداد]] را گرد خود جمع کرد و با عنوان مبارزه با بدعت، در اقداماتی همچون مخالفت با مراسم [[عاشورا|عاشورای حسینی]] در تقابل با [[شیعه]] و در موضوعاتی همچون نحوه اعتقاد به صفات خدا در مقابل اهل سنت قرار گرفت.<ref>پاکتچی و هوشنگی، بنیادگرایی و سلفیه، ۱۳۹۳ش، ص۷۱و۷۲.</ref>

عنوان سلفیه با از قرن هشتم قمری برای گروه‌های گراینده به سلف کاربرد یافت که [[ابن‌تیمیه]] (درگذشت ۷۲۸ق) عالم حنبلی دمشق، با تألیفات بسیار اندیشه‌های سلفی را تئوریزه کرد.<ref>پاکتچی و هوشنگی، بنیادگرایی و سلفیه، ۱۳۹۳ش، ص۷۷.</ref> به‌گفته احمد پاکتچی، او [[منهاج السنه]] را در رد بر [[امامیه]] و رساله‌هایی چون [[الرساله الحمویه]] را در رد اشاعره و نوشته‌هایی در رد طوایف صوفیه چون [[رفاعیه]] و هواداران [[ابن عربی]] نوشت. امر به معروف و نهی از منکر، گشودن باب اجتهاد و نفی تقلید و حضور فعال در عرصه سیاسی و اجتماعی از آموزه‌هایی او که بر آنها تأکید داشت.<ref>پاکتچی و هوشنگی، بنیادگرایی و سلفیه، ۱۳۹۳ش، ص۷۸.</ref>  

پس از ابن‌تیمیه شاگردش [[ابن قیم جوزیه]] (درگذشت ۷۵۱ق) اصلی‌ترین مروج افکار او بود. پس از او نیز ابن‌رجب حنبلی (درگذشت ۷۹۵ق) این راه را ادامه داد.<ref>پاکتچی و هوشنگی، بنیادگرایی و سلفیه، ۱۳۹۳ش، ص۷۹.</ref> در میان عالمان حنبلی نسل‌های بعد، گرایش سلفی امری رایج بود و اشخاصی چون عثمان بن قائد (درگذشته ۱۰۹۷ق) در [[نجد]] و محمد بن احمد سفارینی در [[شام]] از سلفیه بوده‌اند.<ref>پاکتچی و هوشنگی، بنیادگرایی و سلفیه، ۱۳۹۳ش، ص۷۹و۸۰.</ref>