امام علی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

امام علی(ع) در سحرگاه [[۱۹ رمضان]] [[سال ۴۰ قمری]] در [[مسجد کوفه]] در حال [[سجده]]،<ref>شیخ طوسی، امالی، ۱۴۱۴ق، ص۳۶۵؛ ابن حجر، فتح الباری، ج۱۲، ص۲۵۱.</ref> به دست [[ابن ملجم مرادی]] ضربت شمشیر خورد و دو روز بعد در [[۲۱ رمضان]] به [[شهادت]] رسید و مخفیانه [[دفن]] شد.<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۲۸ق، ج۱، ص۹ (نسخه موجود در لوح فشرده کتابخانه اهل بیت، نسخه دوم).</ref><ref> درباره تاریخ [[شهادت]] امام علی(ع)، اختلاف است. [[ابن ابی الحدید]] (از علمای [[اهل سنت]]) شهادت وی در شب ۱۷ رمضان را قول مشهور می‌داند و می‌گوید شب ۱۷ رمضان شب [[جنگ بدر|بدر]] است و روایاتی در دست بوده که وی در شب بدر کشته می‌شود. (شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۱۵-۱۶.).</ref> [[شب ضربت خوردن|ضربت خوردن]] علی بن ابی‌طالب، در شرایطی رخ داد که پس از [[جنگ نهروان]]، وی می‌کوشید مردم [[عراق]] را برای جنگ دوباره با [[معاویه]] بسیج کند، اما تنها تعداد اندکی حاضر به یاری او شدند. در این حال، معاویه با آگاهی از اوضاع عراق، به نواحی مختلف [[حکومت امام علی(ع)]] در [[جزیرة العرب]] و عراق حمله کرد.<ref>جعفریان، گزیده حیات سیاسی و فکری امامان شیعه، ۱۳۹۱، ص۵۴-۵۳.</ref> بنابر منابع تاریخی، سه تن از [[خوارج]] برای کشتن سه نفر یعنی امام علی(ع)، معاویه و [[عمرو بن عاص]] توافق کردند. [[ابن ملجم مرادی]] مامور قتل علی(ع) شد.<ref>جعفریان، گزیده حیات سیاسی و فکری امامان شیعه، ص۵۵.</ref>

بر اساس روایات، امام علی(ع) درباره چگونگی [[غسل]]، [[کفن]]، [[نماز]] و [[تدفین]] خود، سفارش‌هایی به فرزندانش کرد.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج۳۶، ص۵.</ref> او همچنین از امام حسن(ع) و امام حسین(ع) خواست تا اگر بر اثر ضربت ابن ملجم درگذشت، برای قصاص تنها یک ضربت به او بزنند.<ref>نهج البلاغه، ترجمه سید جعفر شهیدی، نامه ۴۷، ص۳۲۰-۳۲۱.</ref> علی بن ابی‌طالب(ع) همچنین ضمن تأکید بر توجه به [[قرآن]]، [[نماز]]، [[امر به معروف و نهی از منکر]]، جهاد در راه خدا و خالی نگذاشتن خانه خدا، فرزندان خود را به ترس از خدا، نظم در کارها و آشتی با یکدیگر توصیه کرد و از آنها خواست به حقوق [[یتیم|یتیمان]] و همسایگان توجه کنند. در این وصیت نامه که امام مخاطبش امام حسن وامام حسین و  تمام فرزندان وخاندان وکسانی است که تا قیامت این وصیت به آنها می رسد پس از سفارش به رعایت تقوای الهی و پرهیز از دنیا گرایی و حق محوری وانجام کارها به امید دریافت پاد اش الهی،  توصیه امام پس از این امور دشمنی و خصومت با ظالم و حمایت ویاری کردن مظلوم است. <ref>نهج البلاغه، ترجمه سید جعفر شهیدی، نامه ۴۷، ص۳۲۰-۳۲۱.</ref>{{یادداشت|أُوصِيكُمَا بِتَقْوَى اللَّهِ، وَ أَلَّا تَبْغِيَا الدُّنْيَا وَ إِنْ بَغَتْكُمَا، وَ لَاتَأْسَفَا عَلَى شَيْ‌ءٍ مِنْهَا زُوِيَ عَنْكُمَا، وَ قُولَا لِلْحَقِّ، وَ اعْمَلَا لِلْأَجْرِ، وَ '''كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً'''.}}