پرش به محتوا

اهل قبله: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۳۷ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۶ فوریهٔ ۲۰۲۰
جز
تمیزکاری
جز (تمیزکاری)
جز (تمیزکاری)
خط ۱: خط ۱:
{{درباره ۲|اهل قبله|آشنایی با تکفیر مسلمانان|تکفیر اهل قبله| }}
{{درباره ۲|اهل قبله|آشنایی با تکفیر مسلمانان|تکفیر اهل قبله| }}


'''اَهل قِبله''' تمامی مسلمانانی که [[کعبه]] را [[قبله]] خود می‌دانند. از این اصطلاح در باب‌های احکام اموات،<ref>طوسی، الاستبصار، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۴۶۸.</ref> [[جهاد]]<ref>مستدرک وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۵.</ref> و [[صید و ذباحه]]<ref> نجفی، جواهرالكلام، ۱۴۰۴ق، ج‌۳۶، ص ۹۳.</ref> کتاب‌های فقهی سخن گفته شده است.  
'''اَهل قِبله''' تمامی مسلمانانی که [[کعبه]] را [[قبله]] خود می‌دانند. از این اصطلاح در احکام اموات،<ref>طوسی، الاستبصار، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۴۶۸.</ref> و احکام [[جهاد]]<ref>مستدرک وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۵.</ref> کتاب‌های فقهی سخن گفته شده است.  


اهل قبله کسی است که منتسب به [[دین اسلام]] باشد.<ref>نراقی، رسائل و مسائل، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۳۳۵.</ref> از این‌رو تمامی فِرَقِ مسلمانان که [[کعبه]] را [[قبله]] خود دانسته، اهل قبله‌اند.<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ذیل واژه.</ref> به گفته [[محمدجواد مغنیه]] مفسر شیعی قرن چهاردهم، اصطلاح اهل قبله با اهل قرآن، اهل [[شهادتین]] و مسلمانان به یک معنا هستند و منظور از آنها کسانی است که به خدا، [[پیامبر(ص)]] و [[سنت]] او ایمان دارند و به سمت قبله(کعبه) نماز می‌خوانند.<ref>مغنیه، تفسیرالکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۲۳۱.</ref>  
اهل قبله کسی است که منتسب به [[دین اسلام]] باشد.<ref>نراقی، رسائل و مسائل، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۳۳۵.</ref> از این‌رو تمامی فِرَقِ مسلمانان که [[کعبه]] را [[قبله]] خود دانسته، اهل قبله‌اند.<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ذیل واژه.</ref> به گفته [[محمدجواد مغنیه]] مفسر شیعی قرن چهاردهم، اصطلاح اهل قبله با اهل قرآن، اهل [[شهادتین]] و مسلمانان به یک معنا هستند و منظور از آنها کسانی است که به خدا، [[پیامبر(ص)]] و [[سنت]] او ایمان دارند و به سمت قبله(کعبه) نماز می‌خوانند.<ref>مغنیه، تفسیرالکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۲۳۱.</ref>  


از نظر بیشتر عالمان شیعه و اهل‌سنت، جان، مال و آبروی اهل قبله محترم<ref> رستمی، «ممنوعییت تکفیر اهل قبله از نگاه فقیهان و متکلمان تشیع و تسنن»، ص۷۱.</ref> و [[ذبح شرعی|ذبیحه]] آنان حلال است.<ref>نجفی، جواهرالكلام، ۱۴۰۴ق، ج‌۳۶، ص ۹۳.</ref> همچنین [[تکفیر اهل قبله|تکفیر]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به: تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ص۲۲۸.</ref> و کشتن اسیرانشان جایز نیست<ref> منتظری، دارسات فی ولایة الفقیه و فقه الدولة الاسلامیه، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۲۹۶.</ref> و نماز گزاردن بر امواتشان واجب.<ref> طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۲۸.</ref> با این حال برخی از عالمان اسلامی، پیروان دیگر فرقه‌ها را تکفیر کرده‌<ref>نگاه کنید به: تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ص۲۲۸.</ref> و قتلشان را جایز می‌دانند.<ref>رستمی، «ممنوعییت تکفیر اهل قبله از نگاه فقیهان و متکلمان تشیع و تسنن»، ص۷۱.</ref>  
از نظر بیشتر عالمان شیعه و اهل‌سنت، جان، مال و آبروی اهل قبله محترم است<ref> رستمی، «ممنوعییت تکفیر اهل قبله از نگاه فقیهان و متکلمان تشیع و تسنن»، ص۷۱.</ref> همچنین [[تکفیر اهل قبله|تکفیر]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به: تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ص۲۲۸.</ref> و کشتن اسیرانشان جایز نیست<ref> منتظری، دارسات فی ولایة الفقیه و فقه الدولة الاسلامیه، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۲۹۶.</ref> و نماز گزاردن بر امواتشان واجب است.<ref> طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۲۸.</ref> با این حال برخی از عالمان اسلامی، پیروان دیگر فرقه‌ها را تکفیر کرده‌<ref>نگاه کنید به: تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ص۲۲۸.</ref> و قتلشان را جایز می‌دانند.<ref>رستمی، «ممنوعییت تکفیر اهل قبله از نگاه فقیهان و متکلمان تشیع و تسنن»، ص۷۱.</ref>  


گفته‌اند مسلمانان قبل از [[جنگ جمل]]، احکام جنگ با اهل قبله را نمی‌دانستند و آن را در جنگ جمل از [[حضرت علی(ع)]] آموختند.<ref> جمعی از محققان، جهاد در آینه روایات، ۱۴۲۸ق، ج۱، ص۱۸۸.</ref> امام علی(ع) در [[نهج‌البلاغه]] درباره احکام جنگ‌های داخلی اسلام (جنگ با اهل قبله) سخن گفته است. او کشتن همه اصحاب جمل را که اهل قبله بودند در برابر کشتن یک تن از مسلمانان به عمد و بدون جرم روا می‌داند.<ref>نهج‌البلاغه، خطبه ۱۷۲.</ref>
گفته‌اند مسلمانان قبل از [[جنگ جمل]]، احکام جنگ با اهل قبله را نمی‌دانستند و آن را در جنگ جمل از [[حضرت علی(ع)]] آموختند.<ref> جمعی از محققان، جهاد در آینه روایات، ۱۴۲۸ق، ج۱، ص۱۸۸.</ref> امام علی(ع) در [[نهج‌البلاغه]] درباره احکام جنگ‌های داخلی اسلام (جنگ با اهل قبله) سخن گفته است. او کشتن همه اصحاب جمل را که اهل قبله بودند در برابر کشتن یک تن از مسلمانان به عمد و بدون جرم روا می‌داند.<ref>نهج‌البلاغه، خطبه ۱۷۲.</ref>