سجیل: تفاوت میان نسخه‌ها

سِجِّیل، سه بار در [[قرآن]] به کار رفته است. یکبار در [[سوره فیل]] و ماجرای [[اصحاب فیل]]<ref>سوره فیل، ۴ </ref>و دو بار در داستان [[قوم لوط]] و در سوره های [[سوره هود|هود]] و [[سوره حجر|حجر]].<ref>هود ۸۲؛ حجر:۷۴</ref> سجیل به  در لغت به معنای سنگ‌گِل آمده است. گفته شده اصل آن از فارسی وارد زبان عربی شده است.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱۱، ص۳۲۷.</ref> [[مفسر]]ان آن را به معنای سنگ‌گل دانسته‌اند، که خدا با آن قوم لوط و اصحاب فیل را [[عذاب]] کرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۲۸۲؛ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۰، ص۳۴۴-۳۴۵.</ref> [[علامه طباطبایی]] نقل کرده، برخی سجیل را به معنای آتش و برخی دیگر اصل آن سجل را به معنای کتاب دانسته<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۰، ص۳۴۴-۳۴۵.</ref> در این صورت منظور از آن در قرآن، سنگ‌هایی بوده که بر آنها چیزی نوشته بوده است. گفته شده بر هر سنگی که [[ابابیل]] به سوی سپاهیان [[ابرهه]] می‌انداختند، نام یکی از اصحاب فیل نوشته شده بود.<ref> ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref>

* ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، تصحیح: احمد فارس صاحب الجوائب، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر- دار صادر، ۱۴۱۴ق.

* طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۴۱۷ق.