پرش به محتوا

سجیل: تفاوت میان نسخه‌ها

۸۳۰ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۹ دسامبر ۲۰۲۰
جز
افزایش جزیی
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (افزایش جزیی)
خط ۱: خط ۱:
'''سِجّیل''' به‌معنای سنگ‌گِل، ویژگی سنگ‌هایی بود که خدا با آنها [[قوم لوط]] و [[اصحاب فیل]] را عذاب کرد.
'''سِجّیل''' به‌معنای سنگ‌گِل، ویژگی سنگ‌هایی بود که خدا با آنها [[قوم لوط]] و [[اصحاب فیل]] را عذاب کرد.


سِجِّیل، سه بار در [[قرآن]] به کار رفته است. یکبار در [[سوره فیل]] و ماجرای [[اصحاب فیل]]<ref>سوره فیل، ۴ </ref>و دو بار در داستان [[قوم لوط]] و در سوره های [[سوره هود|هود]] و [[سوره حجر|حجر]].<ref>هود ۸۲؛ حجر:۷۴</ref> سجیل در لغت به معنای سنگ‌گِل آمده است. گفته شده اصل آن از فارسی وارد زبان عربی شده است.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱۱، ص۳۲۷.</ref> [[مفسر]]ان آن را به معنای سنگ‌گل دانسته‌اند، که خدا با آن قوم لوط و اصحاب فیل را [[عذاب]] کرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۲۸۲؛ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۰، ص۳۴۴-۳۴۵.</ref> [[علامه طباطبایی]] نقل کرده، برخی سجیل را به معنای آتش و برخی دیگر اصل سجل را به معنای کتاب دانسته<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۰، ص۳۴۴-۳۴۵.</ref> در این صورت منظور از آن در قرآن، سنگ‌هایی بوده که بر آنها چیزی نوشته بوده است. گفته شده بر هر سنگی که [[ابابیل]] به سوی سپاهیان [[ابرهه]] می‌انداختند، نام یکی از اصحاب فیل نوشته شده بود.<ref> ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref>
سِجِّیل، سه بار در [[قرآن]] به کار رفته است. یکبار در [[سوره فیل]] و ماجرای [[اصحاب فیل]]<ref>سوره فیل، آیه۴.</ref>و دو بار در داستان [[قوم لوط]] در سوره‌های [[سوره هود|هود]] و [[سوره حجر|حجر]].<ref>سوره هود، آیه ۸۲؛ سوره حجر، آیه۷۴.</ref> مفسران آن را به معنای سنگ‌گل دانسته‌اند، که خدا با آن قوم لوط و اصحاب فیل را [[عذاب]] کرده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۲۸۲؛ علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۰، ص۳۴۴-۳۴۵.</ref> سجیل در لغت نیز به معنای سنگ‌گِل آمده است.<ref> ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱۱، ص۳۲۷.</ref> به گفته [[علامه طباطبایی]] این واژه از فارسی به زبان عربی راه یافته است. به گفته او برخی آن را به معنای آتش و برخی دیگر به معنای کتاب(نوشته) دانسته‌اند.<ref> علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۰، ص۳۴۴-۳۴۵.</ref>  


گفته شده بر هر سنگی که پرندگان به سوی اصحاب فیل می‌انداختند، نام یکی از سپاهیان [[ابرهه]] نوشته شده بود.<ref> ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref> هر سنگ بدن یکی از اصحاب فیل را سوراخ می‌کرد و از طرف دیگر آن بیرون می‌آمد.<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۹ق، ج۵، ص۵۴۲؛‌ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref> بنا بر نقلی که طبری آورده، سنگ‌ها به هر کس که اصابت می‌کرد، موجب می‌شد تا بدنش به خارش افتد.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳.</ref> گفته شده سنگ‌ریزه‌ها بزرگتر از عدس و کوچکتر از نخود بودند.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳. </ref>
== جستارهای وابسته==
== جستارهای وابسته==
* [[ابابیل]]
* [[ابابیل]]
خط ۱۲: خط ۱۴:


== منابع==
== منابع==
* ابن‌منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، تصحیح: احمد فارس، بیروت، دارالفکر للطباعة و النشر، دار صادر، ۱۴۱۴ق.
*ابن‌منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، تصحیح احمد فارس، بیروت، دارالفکر للطباعة و النشر، دار صادر، ۱۴۱۴ق.
* ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، تحقیق: محمدجعفر یاحقی، محمدمهدی ناصح، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۴۰۸ق.
*ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، تحقیق محمدجعفر یاحقی، محمدمهدی ناصح، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۴۰۸ق.
* طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۴۱۷ق.
*طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۴۱۷ق.
*طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: محمدجواد بلاغی، تهران، انتشارات ناصر خسرو، ۱۳۷۲ش.
*طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه محمدجواد بلاغی، تهران، انتشارات ناصر خسرو، ۱۳۷۲ش.
*طبری، محمد، جامع البیان فی تفسیر القرآن، دار المعرفة، بیروت، ۱۴۱۲ق.
{{اصطلاحات قرآنی}}
{{اصطلاحات قرآنی}}
[[ar:السجيل]]
[[ar:السجيل]]