سلمان فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

==جایگاه==

{{جعبه نقل قول| عنوان =| نقل‌قول = [[پیامبر (ص)]]:{{سخ}} خداوند مرا به دوست داشتن ۴ تن دستور داد و مرا خبر داد که خودش آنها را دوست دارد: [[علی]]، [[مقداد]]، [[ابوذر]]، سلمان.|تاریخ بایگانی| منبع = <small>[[الغدیر]]، ۱۴۱۶ق، ج ۹، ص ۱۷۱.</small>| تراز = چپ| عرض = ۲۳۰px| اندازه خط = 14px|رنگ پس‌زمینه =#FFF9E7| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}}

بر اساس روایت مشهوری<ref>حسینی، بررسی ویژگی‌های «منّا» بودن سلمان فارسی بر اساس تحلیل روایات «لیس منّا»، ص۴۸ </ref> از پیامبر(ص)، سلمان از [[اهل البیت علیهم السلام|اهل بیت پیامبر]] دانسته شده است.<ref>شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۶۴.</ref> مطابق نقل [[شیخ مفید]] از [[فقه|فقیهان شیعه]]، پیامبر(ص) در اعتراض به [[عمر بن خطاب]] که به بهانه عرب نبودن سلمان، بر او خرده می‌گرفت، در خطبه‌ای ضمن اشاره به اینکه انسان‌ها از نظر نژاد و رنگ پوست بر هم برتری ندارند، سلمان را از اهل بیت خواند<ref>مفید، الاختصاص، ۱۴۱۳ق، ص ۳۴۱.</ref> و این جمله را در مواضع دیگری تکرار کرد.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۴، ص۶۲.</ref>  

سخنان دیگری از پیامبر اسلام و [[امامان شیعه|ائمه معصومین]] در فضیلت سلمان نقل شده است؛<ref>مجموعه‌ای از این روایات را بنگرید در: ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۲۱، ص۴۰۸-۴۲۴.</ref> از جمله این فضائل می‌توان به مشتاق بودن [[بهشت]] به [[امام علی علیه‌السلام|علی]]، [[عمار یاسر|عمار]] و سلمان،<ref>بلاذری، انساب الاشراف، بیروت، ج۲، ص۱۲۲.</ref> دستور [[خداوند]] به پیامبر(ص) مبنی بر لزوم دوست داشتن علی، سلمان، [[مقداد بن عمرو|مقداد]] و [[ابوذر غفاری|ابوذر]]،<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ۱۴۱۵ق، ص۴۰۹-۴۱۱؛ امینی، الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۹، ص۱۷۱.</ref> روزی دادن خداوند به مردم به [[برکت]] سلمان فارسی و برخی از یاران از جمله ابوذر و عمار و مقداد،<ref>شیخ صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ص۳۶۱.</ref> عالم بودن سلمان به [[اسم اعظم]]<ref>شیخ مفید، الاختصاص، ۱۴۱۳ق، ص۱۱.</ref> آگاهی او از علم اول و آخر،<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۲۱، ص۴۲۱.</ref> و داشتن مقامی بالاتر از مقام [[لقمان حکیم]] اشاره کرد.<ref>صفار، بصائر الدرجات، ۱۴۰۴ق، ص۱۸.</ref> همچنین در بعضی از [[حدیث|احادیث نبوی]]، پیامبر(ص) با عنوان لقمان حکیم به سلمان فارسی اشاره نموده است.<ref>شیخ صدوق، امالی، ۱۳۷۶ش، ص۳۳.</ref>