شجره ممنوعه: تفاوت میان نسخه‌ها

اما در اسلام به دلیل اعتقاد به [[عصمت پیامبران]] از هرگونه گناه، خوردن میوه ممنوعه از جنس گناه نبوده است. بر همین اساس درباره نوع گناه حضرت آدم چند دیدگاه مطرح شده است که عبارتند از:

*'''ممنوعیت خوردن میوه، توصیه بوده نه دستور:''' برخی معتقدند منع از خوردن میوه ممنوع به صورت دستور و تکلیف از سوی خدا صادر نشده بلکه تنها توصیه به آدم بوده است. بر این اساس خدا به سبب آنکه می‌دانسته خوردن میوه درخت ممنوع، منجر به بیرون رفتن آدم از بهشت و افتادن او در زحمت و رنج می‌شود به وی توصیه کرد به درخت نزدیک نشود. به این نوع فرامینِ توصیه‌ای در اصطلاح [[امر و نهی ارشادی]] می‌گویند. سرپیچی از آن مجازاتی را به‌دنبال ندارد بلکه تنها منفعتی که قرار بود برای انسان با انجام دادن آن عمل حاصل شود به سبب ترک آن از بین می‌رود. این نظریه از نظر برخی مفسران مورد نقد قرار گرفته به دلیل آنکه آدم پس از سرپیچی از فرمان خدا، درخواست بخشش و آمرزش کرد در حالی‌که سرپیچی از فرامین توصیه‌ای (اوامر و نواهی ارشادی) به سبب آنکه مسئولیتی متوجه انسان نیست نیاز به درخواست بخشش از خدا ندارد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، دارالمعرفة، ج۱، ص۱۹۵-۱۹۷؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش‌، ج۶، ص۱۲۴-۱۲۵.</ref>  

*'''هر حسادتی گناه نیست:''' بر اساس دیدگاهی که درخت ممنوع را حسادت معنا کرده است، حسادت حضرت آدم از جنس [[غبطه]] بوده نه یکی از صفات ناپسند [[اخلاق|اخلاقی]].<ref>مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۱۶۵ و ۱۷۳.</ref> برخی نیز حسادت آدم را از نوع اصلی آن دانسته‌اند، اما از آنجا که حسادتی حرام است که منجر به بروز رفتار یا گفتاری از انسان شود، حسادت آدم به دلیل آنکه تنها احساس درونی بوده و بروز خارجی نداشت کار [[حرام|حرامی]] نبوده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش‌، ج۶، ۱۲۱.</ref>