اصحاب اخدود: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اَصحاب اُخْدود''' مؤمنانی که از سوی [[کافر|کافران]] در گودال‌های آتش سوزانده می‌شدند و یا کافرانی که [[مؤمن|مؤمنان]] را در این گودال‌ها می‌افکندند. [[قرآن]] در آیات ۴ تا ۸ [[سوره بروج]] به ماجرای اصحاب اخدود اشاره کرده است مفسران نزول این آیات را برای نکوهش کافران و برانگیختن حس مقاومت [[مسلمانان]] دانسته‌اند.  

بر پایه گزارش محمد بن کعب قرظی، اهالی نجران مشرک و بت‌پرست بودند و در قریه‌ای در نزدیکی نجران ساحری به آنان سحر می‌آموخت. وقتی شخصیت الهی داستان(فیمیون؛ به نام او تصریح نشده است)به آنجا رسید خیمه‌ای به پا کرد و زمینه یکتاپرستی را فراهم کرد. شخصی به نام ثامر فرزند خود، عبدالله را بر آن داشت تا نزد ساحر علم آموزد. عبدالله در راه رسیدن به خانه ساحر، چنان مجذوب رفتار فیمیون شد که محضر فیمیون را بر درس ساحر ترجیح می‌داد. بر پایه این روایت او [[اسم اعظم]] را از فیمیون آموخت و به امور خارق عادت می‌پرداخت پادشاه وقت که از جریان او آگاه شد فرمان قتل او را صادر کرد اما هر کاری کرد نتوانست او را به قتل برساند، عبدالله به او خبر داد، در صورتی می‌تواند او را بکشد که به آیین او درآید. پادشاه بلافاصله به عبدالله دین ایمان آورد، و با عصایش ضربه‌ای به عبدالله زد که منجر به کشتن شدن عبدالله و سپس خود او شد. مردم نجران با دیدن این رخداد، دین عبدالله را بر حق دانستند.<ref> ابن هشام، السیرة النبویه، ۱۳۵۵ق، ج۱، ص۳۵-۳۶.</ref> روایتی [[صهیب بن سنان|صهیب]] از [[پیامبر(ص)]] نقل کرده است که به گزارش محمد بن کعب نزدیک است.<ref> نیشابوری، صحیح، ۱۳۹۷ق، ج۲، ص۵۹۸-۵۹۹.</ref>

در برخی منابع [[امام حسین]] و دیگر [[شهدای کربلا]] در استقامت و پایداری در راه خدا به اصحاب اخدود تشبیه شده‌اند.<ref>ابن طاووس، دارالذخائر، قم، ص۱۳۶.</ref>