طمأنینه: تفاوت میان نسخه‌ها

طمأنینه یا استقرار،<ref>گیلانی، تحفة الأبرار الملتقط من آثار الأئمة الأطهار، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۷۹. </ref> سکون و آرامش،<ref>جوهری، الصحاح، ۱۴۱۰ق، ج۶، ص۲۱۵۸؛ طوسی، الجمل و العقود فی العبادات، ۱۳۸۷ش؛ ص۲۱۹؛ حائری یزدی، کتاب الصلاة، ۱۴۰۴ق، ص۲۲۵.</ref> و یا ثابت بودن بدن در [[نماز]]،<ref>حلّی، کنز العرفان فی فقه القرآن، قم، ج۱، ص۷۳.</ref>یکی از واجبات نماز شمرده می‌شود؛<ref>گیلانی، تحفة الأبرار الملتقط من آثار الأئمة الأطهار، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۷۹.</ref> بدین‌گونه که انسان در حال نماز، آرامش داشته و بدون حرکت اضافه باشد.<ref> برای اطلاعات بیشتر رجوع کن به: حائری یزدی، کتاب الصلاة، ۱۴۰۴ق، ص۲۲۵.</ref> در [[وجوب]] آن اختلاف چندانی در بین [[فقها]] دیده نمی‌شود و برای آن، ادعای [[اجماع]] نیز شده است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۹، ص۲۴۵؛ حائری یزدی، کتاب الصلاة، ۱۴۰۴ق، ص۲۲۵.</ref> برخی از علما عدم رعایت طمأنینه در [[نماز مستحبی]] را نیز سبب بطلان آن می‌دانند.<ref>دزفولی، صراط النجاة، ۱۴۱۵ق، ص۱۰۷.</ref>

فقها طمأنینه را از [[ارکان نماز]] نمی‌دانند؛ و معتقدند که در صورت فراموشی، نماز باطل نمی‌شود.<ref>شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ص۱۱۳؛ اصفهانی، رساله صلاتیه، ۱۴۲۵ق، ص۲۳۳.</ref>  

مقدار طمأنینه استقرار عرفی است<ref>نجفی، مجمع الرسائل محشّٰی صاحب جواهر، ۱۴۱۵ق ص: ۲۴۰</ref> و به‌اندازه‌ای که مسمای طمأنینه انجام شود، کفایت می‌کند.<ref>حلّی، کنز العرفان فی فقه القرآن، قم، ج۱، ص۱۴۲.</ref>  

استقرار معتبر در [[نماز]] یا به لحاظ نمازگزار است که از آن به طمأنینه، مقابل اضطراب و سکون در مقابل حرکت تعبیر می‌شود و یا به لحاظ مکان نمازگزار است؛ هر چند خودش آرام باشد.<ref>شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ص۴۴۸.</ref>

استقرار مکان نماز در حال اختیار نیز [[واجب]] است. در برخی از آثار فقهی به جای طمأنینه از واژه استقرار استفاده شده است،<ref>گیلانی، تحفة الأبرار الملتقط من آثار الأئمة الأطهار، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۷۹. </ref> استفاده از این دو واژه به جای همدیگر در مورد شخص نمازگزار درست است اما استقراری که در مورد مکان نمازگزار استفاده می‌شود به این معناست که نمازگزار در حال اختیار بتواند واجبات نماز از قبیل طمأنینه، ایستادن و رو به [[قبله]] بودن را رعایت کند؛<ref>شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ص۴۴۸.</ref> لذا [[فقها]] خواندن نماز در حال حرکت و یا در وسائل نقلیه در حال حرکت، از جمله در قایق، ماشین سواری و... را موجب بطلان نماز می‌دانند؛ اما در صورت اضطرار آن را جایز دانسته‌اند؛ گرچه برخی از علما نماز خواندن در وسائل نقلیه‌ای که موجب حرکت و تکان خوردن انسان نمی‌شود را جایز دانسته‌اند.<ref>خمینی، توضیح المسائل ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۴۹۱.</ref>

در بیان آنکه، استقرار مکان نماز، واجبی از [[واجبات نماز]] است و یا وجوب آن به لحاظ مقدمه بودن برای حصول واجبی دیگر همچون طمأنینه و استقبال است، در بین علما اختلاف وجود دارد.<ref>شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ص۴۴۸.</ref>

فقها معتقدند که شخص نمازگزار لازم است بدنش، قبل از قرائت اذکار نماز در آرامش بوده و بدون حرکت باشد،<ref>خمینی، تحریر الوسیله، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۳۱۱.</ref> به عبارتی دیگر آرام گرفتن بدن به‌اندازه ذکر؛<ref>حلّی، کنز العرفان فی فقه القرآن، قم، ج۱، ص۱۴۱.</ref> به عنوان مثال زمان گفتن ذکر [[رکوع]] و [[سجود]] بدن شخص نمازگزار، آرام و ثابت باشد و اگر ذکر، در حرکت گفته شود نماز باطل است؛<ref>نراقی، تحفه رضویه، ۱۴۲۶ق، ص۳۸۹ و ۳۹۳.</ref> به عبارتی دیگر اگر از روی عمد بخشی از ذکر [[واجب]] را قبل از استقرار و آرامش و یا در هنگام سر برداشتن بگوید، نماز باطل است؛<ref>خمینی، تحریر الوسیله، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۳۱۱.</ref> چنانچه در عوام الناس بسیار مشاهده می‌شود.<ref>اصفهانی، رساله صلاتیه، ۱۴۲۵ق، ص۲۳۲.</ref>

فقها، همانطور که طمأنینه در ذکر [[رکوع]] را [[واجب]] و عدم رعایت آن را سبب بطلان نماز دانسته‌اند،<ref>کابلی، رساله توضیح المسائل، ۱۴۲۶ق، ص۱۶۲.</ref> آرامش و استقرار بدن نمازگزار، در قیام بعد از رکوع، به‌اندازه‌ای که سکون و استقرار بر آن قابل صدق باشد را نیز واجب؛<ref>گیلانی، تحفة الأبرار الملتقط من آثار الأئمة الأطهار، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۷۹.</ref> و عدم رعایت آن را سبب بطلان نماز می‌دانند.<ref>سبزواری، اسرار الحکم فی المفتتح و المختتم، ۱۴۲۵ق، ص۶۱۷.</ref>

فقها طمأنینه در جلسه استراحت نماز یعنی بعد از [[سجده]] و قبل از قیام را نیز لازم می‌دانند.<ref>طوسی، الجمل و العقود فی العبادات، ۱۳۸۷، ص۲۲۵.</ref> هرچند برخی رعایت آن را [[مستحب]] دانسته‌اند.<ref>حلّی، کنز العرفان فی فقه القرآن، قم، ج۱، ص۱۴۲.</ref> برخی از بزرگان [[اهل‌سنت]] همچون [[ابوحنیفه]]، قائل به جلسه استراحت در نماز نیستند. <ref>حلّی، کنز العرفان فی فقه القرآن، قم، ج۱، ص۱۴۲.</ref>

اذکار مستحبی که نمازگزار در نماز می‌گوید یا مخصوص جزئی از نماز است مثل تکبیر مخصوصی که مثلا قبل از سجده گفته می‌شود یا اختصاص به بخش خاصی از نماز ندارد. اگر نمازگزار ذکری که مخصوص جزئی از نماز است به این نیت که مخصوص آن موضع خاص از نماز است بگوید باید در هنگام گفتن ذکر، طمأنینه داشته باشد و هرگاه عمدا و از روی اختیار، بدون طمأنینه، به قصد این که ذکر بخش خاصی از نماز باشد مخصوصیت به جا آورده شود، نماز باطل است و باید نماز را تمام کرده و بنا بر احتیاط، دوباره خوانده شود؛<ref>خمینی، تحریر الوسیلة ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۳۱۱؛ دزفولی، صراط النجاة، ۱۴۱۵ق، ص۱۰۵.</ref> اما اگر آن ذکر، اختصاص به بخشی خاصی از نماز نداشته باشد و نمازگزار هم به این نیت آن ذکر را بگوید که می‌خواسته است در تمام لحظات نماز ذکر بگوید، طمأنینه لازم نیست. <ref>خمینی، تحریر الوسیله، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۳۱۱؛ شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ص۱۱۳.</ref>