بحث:طمأنینه
@Golpoor:
- لطف کنید در نوشتن مقالات از عبارات ساده استفاده کنید در این مقاله از عبارت های فنی استفاده شده که فهم آن برای مخاطب عام خیلی سنگین است. مثلا مسمای طمأنینه، استقرار معتبر، نیت خصوصیت و مطلق ذکر
- ثانیا خیلی وارد جزئيات شده اید و مدخل زیاده نویسی دارد. به عنوان مثال آوردن این عبارت چه لزومی ندارد.
- در صورت عدم رعایت طمأنینه، توسط نمازگزاری که جاهل به حکم است، بر دیگران واجب است که او را ارشاد نمایند و در صورتی که از روی عمد باشد نیز بر دیگران واجب است با امر به معروف به او تذکر دهند.
- در هنگام نماز جماعت، زمانی‌که امام مشغول به گفتن ذکر است، رعایت طمأنینه توسط مأموم لازم نیست.[۱۴] برخی معتقدند اگر هنگام قرائت نماز بر اثر اوامر بیرونی همچون باد و مانند آن طمأنینه نمازگزار از بین برود، بنا بر احتیاط مستحب، سکوت کند و بعد از آرامش بدن، آنچه را که در حالت غیر طمأنینه خوانده، دوباره اعاده نماید.--Shamsoddin (بحث) ۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۸:۱۹ (UTC)
@Golpoor:
- به نظر می رسد علاوه بر بکار گیری اصطلاحات تخصصی، عبارت پردازی ها نیز کمی پیچیده است که باعث می شود فهم مطلب برای مخاطب عام دشوار باشد.
- برخی از عبارت ها نیز دارای مشکل زبانی است. مثلا: «طمأنینه در قرائت اذکار نماز، هنگام قیام بعد از رکوع، ما بین دو سجده و جلسه استراحت از جمله موارد برای رعایت طمأنینه است.»
- شاید مناسب باشد در بخش مفهوم شناسی تنها به تبیین مفاهیم پرداخته شود و دیگر حکم مسئله در اینجا مطرح نشود. حتی در این قسمت به دو قسم طمانینه در مکان نماز و طمانینه در اجزای نماز اشاره شود و مراد از آنها تبیین گردد. از سوی دیگر بخشی به عنوان «احکام» ایجاد شود. سپس در آن بخش به احکام کلی طمانینه پرداخته شود. اما الان این احکام کلی در قسمت «کلیات و مفهوم شناسی» آمده است. (اساسا به نظرم این عنوان کلیات خیلی با نگارش دانش‌نامه‌ای سازگار نیست و حالت پایان‌نامه‌ای دارد.)
- در مورد طمانینه در مکان نماز: شاید مناسب باشد در ابتدا با زبان ساده تری مراد از این مسئله تبیین گردد و سپس حکم آن بیان شود.